ἐμπρησμός

English (LSJ)

ὁ, = ἔμπρησις (burning, inflammation, conflagration), SIG 679.85 (Magn. Mae., ii BC), Plu. 2.824e, Gal. 9.824, BGU 163.6 (ii AD) ;opp. κατακλυσμός, prob. in Ph. 2.515.

Spanish (DGE)

-οῦ, ὁ
1 incendio esp. en situación bélica SIG 679.85 (Magnesia del Meandro II a.C.), Plu.2.824e, SB 16258.6 (II d.C.), τῆς βασιλικῆς αὐλῆς I.Vit.295, de templos SEG 45.258 (Argos II d.C.), 47.1806B.2.55 (Licia II d.C.), Ps.Caes.218.347, τὸν ἀνδριάντα ἐμπρησμῷ διαφορηθέντα Milet 6(3).1131.18 (I d.C.), κατὰ τὴν οἰκίαν Gal.9.824, cf. Iust.Nou.13.4, οἰκοδομημάτων Plu.Crass.2, λοιμούς, ἐμπρησμούς, ἀφορίας καρπῶν Vett.Val.254.9
•fig., ref. la pasión amorosa, Luc.Asin.6, ὁ τῶν ἐπιθυμιῶν ἐ. Chrys.Thdr.9.44, ref. el estilo de Cicerón ἀμφιλαφὴς ἐ. Longin.12.4.
2 gran incendio, conflagración ref. el fin del mundo ἐ. μέγας αἰθέριος κατὰ γαῖαν Orac.Sib.5.211, cf. 4.161, Ph.2.515.

German (Pape)

[Seite 817] ὁ, dasselbe, Plut. u. a. Sp.

French (Bailly abrégé)

οῦ (ὁ) :
incendie.
Étymologie: ἐμπίπρημι.

Russian (Dvoretsky)

ἐμπρησμός: ὁ пожар Plut.

Greek (Liddell-Scott)

ἐμπρησμός: ὁ, = τῷ προηγ., Πλούτ. 2. 824Ε, Πολυδ. Θ΄, 156, Χρησμ. Σιβυλλ. 4. 155.

Greek Monolingual

ο (AM ἐμπρησμός)
νεοελλ.
εκούσια πυρπόληση που γίνεται σκόπιμα για να προκαλέσει βλάβη ή για εξαπάτηση («εμπρησμός καταστήματος»)
αρχ.-μσν.
πυρπόληση, πυρκαγιά, κατάκαυση.