χρόα

English (LSJ)

ἡ,

   A v. χροιά.
χρόα, χροΐ,

   A v. χρώς.

German (Pape)

[Seite 1377] ἡ, = χροιά, w. m. s.

Greek (Liddell-Scott)

χρόα: ἡ, Ἀττ. Τύποις καὶ μεταγεν. ἀντὶ τοῦ χροιά, ὃ ἴδε.

French (Bailly abrégé)

1ας (ἡ) :
litt. ce qui peut être frotté ou enduit, d’où
I. en gén. surface d’un corps, chez les Pythagoriciens la surface et les dimensions d’un corps;
II. particul. surface du corps humain, d’où
1 peau ; p. ext. corps;
2 couleur de la peau, coloration, teint.
Étymologie: contr. de χροιά, cf. χρώς.
2acc. poét. de χρώς.

English (Autenrieth)

see χρώς.

Greek Monolingual

ἡ, Α
(αττ. τ.) βλ. χροιά.

Greek Monotonic

χρόα: ἡ, Αττ. και μεταγεν. τύπος του χροιά.
• χρόα: χροΐ, ετερόκλ. αιτ. και δοτ. του χρώς.

Russian (Dvoretsky)

χρόα: I эп.-ион. acc. к χρώς.
II атт.-ион. χροιά, эп.-ион. χροιή ἡ
1) поверхность тела: οἱ Πυθαγόρειοι τὴν ἐπιφάνειαν χροιὰν (ἀν)εκάλουν Arst., Plut. пифагорейцы называли наружность (тел) поверхностью;
2) кожа Arph.: χροιᾶς ἄνθος Aesch. цветущий вид;
3) тело (παραδραθέειν χροιῇ τινος Hom.);
4) цвет, окраска (σπλάγχνων Aesch.; στεφάνων Eur.): χροιὰν ἀλλάξας Eur. переменившись в лице; χροιὰν λευκὴν ἔχειν Eur., Arph. обладать белым цветом кожи или лица; χρόᾳ ἀδήλῳ τῶν δεδραμένων πέρι Eur. с лицом, по которому нельзя узнать ничего о том, что произошло, т. е. с совершенно непроницаемым видом;
5) муз. тембр (Plut. - v. l. χρῶμα).