ἀδηφαγέω
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
English (LSJ)
[ᾰδ], to be greedy, Hermipp.84; of horses, S.Fr.976, Isoc.6.55.
Spanish (DGE)
(ἀδηφᾰγέω) • Alolema(s): ἀδδηφ- Tz.Comm.Ar.1.135.8
• Prosodia: [ᾰ-]
1 ser glotón S.Fr.976, Isoc.6.55, Hermipp.79, Ph.1.310, Tz.Comm.Ar.l.c.
2 saciarse, Gp.16.3.3.
German (Pape)
[Seite 34] gefräßig sein, Soph. u. Hermipp. bei Phot.; Alciphr. 1, 21; ἀδηφαγοῦντες ἵπποι, = ἀδηφάγοι, Isocr. 6, 55.
French (Bailly abrégé)
ἀδηφαγῶ :
manger avec voracité, se gorger.
Étymologie: ἀδήφαγος.
Greek (Liddell-Scott)
ἀδηφᾰγέω: εἶμαι ἀδηφάγος, λαίμαργος, Ἕρμιππ. Ἄδηλ. 16, Ἰσοκρ. 127C.
Russian (Dvoretsky)
ἀδηφᾰγέω: жадно есть, быть прожорливым: ζεύγη ἵππων ἀδηφαγούντων τρέφειν Isocr. содержать разорительные конные выезды.
