υποκριτικός

Greek Monolingual

-ή, -ό / ὑποκριτικός, -ή, -όν, ΝΑ ὑποκριτής
1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην υπόκριση (α. «υποκριτικές ικανότητες» β. «φύσει ὑποκριτικός», Αριστοτ.)
2. αυτός που υποκρίνεται, που προσποιείται, ψευδής (α. «υποκριτικά δάκρυα» β. «ψυχῆς κρᾱσις ὑποκριτικὴ τοῦ βελτίονος», Λουκιαν.)
3. το θηλ. ως ουσ. η υποκριτική
(ενν. τέχνη) η τέχνη του ηθοποιού, η τέχνη με την οποία ένας ηθοποιός με την έκφραση του προσώπου, την εκφορά του λόγου και την κίνηση του σώματος εμψυχώνει έναν φανταστικό χαρακτήρα σε μια παράσταση, η ηθοποιία
αρχ.
αυτός που αρμόζει σε λόγο, σε απαγγελία («ἐναγώνιος μᾶλλον ἡ διαλελυμένη λέξις, ἡ δὲ αὐτὴ καὶ ὑποκριτικὴ καλεῖται», Δημήτρ.).
επίρρ...
υποκριτικώς / ὑποκριτικῶς ΝΑ, και υποκριτικά Ν
με υποκρισία, προσποιητά
αρχ.
με υποκριτική τέχνη, με ηθοποιία.