δήπου
ὥσπερ γὰρ ζώου τῶν ὄψεων ἀφαιρεθεισῶν ἀχρειοῦται τὸ ὅλον, οὕτως ἐξ ἱστορίας ἀναιρεθείσης τῆς ἀληθείας τὸ καταλειπόμενον αὐτῆς ἀνωφελὲς γίνεται διήγημα → for just as a living creature which has lost its eyesight is wholly incapacitated, so if history is stripped of her truth all that is left is but an idle tale | for, just as closed eyes make the rest of an animal useless, what is left from a history blind to the truth is just a pointless tale
English (LSJ)
indef. Adv. (better written δή που)
A perhaps, it may be, ᾧ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανε Il.24.736: in Trag. and Att. usu. doubtless, I presume, οὐ δήπου τλητόν A.Pr.1064; τῶν Ααΐου δ. τις ὠνομάζετο S.OT 1042, cf. Ar.Pl.491,582, Th.1.121, etc.; ἴστε γὰρ δή που, μέμνησθε γὰρ δή που, D.2.25, 19.113, cf. 18.249; σχεδὸν ἴσμεν ἅπαντες δή που Id.3.9; οὐδεὶς ἀγνοεῖ δή που Id.21.156. II as interrog. implying an affirm. answer, τὴν αἰχμάλωτον κάτοισθα δή που; i.e. I presume you know, S.Tr.418; ἀνόμοιον δή που Pl.Tht.159b; οὐ δή που; surely it is not so? implying a neg. answer, as Ar.Ra.526, Pl.Men.73c.
German (Pape)
[Seite 567] od. richtiger δή που geschrieben, von Homer an überall. Bei Homer haben entschieden beide Wörter, δή und πού, ihre gesonderte, ursprüngliche Bedeutung, sie verschmelzen nicht in einen neuen Begriff: Odyss. 1, 161 ἀνέρος οὗ δή που λεύκ' ὀστέα πύθεται ὄμβρῳ κείμεν' ἐπ' ἠπείρου, ἢ εἰν ἁλὶ κῦμα κυλίνδει: hier hebt δή das οὗ hervor, und πού heißt entweder »irgendwo« od. »wohl«, »wahrscheinlich«; Iliad. 24, 736 ἤ τις Ἀχαιῶν ῥίψει ἀπὸ πύργου, χωόμενος, ᾡ δή που ἀδελφεὸν ἔκτανεν Ἕκτωρ ἢ πατέρ' ἠὲ καὶ υἱόν. – Nach Homer bei den Attikern = »doch wohl«, »sollte ich meinen«; οὐ γὰρ δή που, »doch wohl nicht gar«; oft ironisch, bes. in der Frage. Vgl. Aesch. Prom. 1064; Plat. Prot. 399 c Phil. 53 b; Soph. Ant. 381; Ar. Ran. 526 Equ. 900.
