κῶας
Ὁ θάνατος οὐθὲν πρὸς ἡμᾶς, ἐπειδήπερ ὅταν μὲν ἡμεῖς ὦμεν, ὁ θάνατος οὐ πάρεστιν, ὅταν δὲ ὁ θάνατος παρῇ, τόθ' ἡμεῖς οὐκ ἐσμέν. → Death is nothing to us, since when we are, death has not come, and when death has come, we are not.
English (LSJ)
τό, in Hom. nom. acc. sg. κῶας; pl. κώεα, dat. κώεσι; later contr. κῶς (q.v.):—
A fleece, στόρεσαν λέχος, . . κώεά τε ῥῆγός τε Il.9.661, cf. Od.23.180; ἀδέψητον βοέην στόρεσ', αὐτὰρ ὕπερθε κώεα πόλλ' ὀΐων 20.3, cf. 142; χεῦεν ὕπο χλωρὰς ῥῶπας καὶ κῶας ὕπερθεν 16.47; φέρε δὴ δίφρον καὶ κῶας ἐπ' αὐτοῦ 19.97; ἵδρυσεν παρὰ δαιτί κώεσιν ἐν μαλακοῖσι 3.38, cf. 17.32; of the Golden Fleece, κ. αἰγλᾶεν χρυσέῳ θυσάνῳ Pi.P.4.231; ἔπλεον ἐπὶ τὸ κ. ἐς Αἶαν Hdt.7.193; μέγα κ. Mimn.11.1; τὸ χρύσειον κ. Theoc.13.16.—Cf. κῴδιον.
German (Pape)
[Seite 1540] τό, plur. τὰ κώεα, κώεσι, später auch zsgzgn κῶς, weiches, wolliges Fell, Vließ, das bei Hom. als Decke über Stühle u. Betten gebreitet wird, um weicher darauf zu sitzen u. zu liegen, gewiß Schaaffelle, wie auch Il. 20, 142 ἐν κώεσιν οἰῶν ἔδραθεν steht; vgl. Ap. Rh. 1, 1090; bei diesem ist χρύσειον κῶας das goldene Vließ, 1, 4 u. öfter, wie Her. 7, 193 ἔπλεον ἐπὶ τὸ κῶας u. κῶας αἰγλᾶεν Pind. P. 4, 231, vgl. Theocr. 13, 16. Wahrscheinlich mit κεῖμαι, κοιμάω zusammenhangend, nicht mit οἶς.
Greek (Liddell-Scott)
κῶας: τό, παρ’ Ὁμ. καὶ καθ’ ἑνικ. καὶ κατ’ ἀνώμαλ. πληθ. κώεα, δοτ. κώεσι· μεταγεν. συνῃρ. κῶς (ὃ ἴδε)· -κώεα, προβάτων δέρματα, στόρεσαν λέχος... κώεά τε ῥῆγός τε Ἰλ. Ι. 661 (657), πρβλ. Ὀδ. Ψ. 180· ἀδέψητον βοέην στόρεσ’, αὐτὰρ ὕπερθεν κώεα πόλλ’ ὀΐων Υ. 3, πρβλ. 142· χεῦεν ὕπο χλωρὰς ῥῶπας καὶ κῶας ὕπερθεν Π. 47· φέρε δὴ δίφρον καὶ κῶας ἐπ’ αὐτοῦ Τ. 97· ἵδρυσεν παρὰ δαιτί, κώεσιν ἐν μαλακοῖσι Γ. 38, πρβλ. Ρ. 32· ― μεθ’ Ὅμηρ., ἐπὶ τοῦ χρυσομάλλου δέρατος ὅπερ ὁ Ἰάσων ἐκόμισεν ἐκ τῆς Κολχίδος, κ. αἰγλᾶεν χρυσέῳ θυσάνῳ Πινδ. Π. 4. 411· ἔπλεον ἐπὶ τὸ κ. ἐς Αἶαν Ἡρόδ. 7. 193· μέγα κ. Μίμνερμ. 11· τὸ χρύσειον κ. Θεόκρ. 13. 16. ― Πρβλ. κώδιον. (Ἴσως συγγενὲς τῷ κεῖμαι, κοιμάω· ἴδε Κούρτ. 45.)
French (Bailly abrégé)
pl. κώεα (τό) :
toison, peau de brebis servant de couche, de tapis ou de couverture ; τὸ χρύσειον κῶας ou abs. la toison d’or.
Étymologie: R. Κι, cf. κεῖμαι, κοίτη.
English (Autenrieth)
pl. κώεα, dat. κώεσιν: fleece, serving for seat or bedding, Od. 16.47, Il. 9.661, Od. 3.38.
