προσκυνητής

English (LSJ)

οῦ, ὁ,

   A worshipper, Ev.Jo.4.23, OGI262.21 (Baetocaece, iii A.D.), Procop.Aed. 5.7.

German (Pape)

[Seite 771] ὁ, der Verehrer, Anbeter, Inscr.

Greek (Liddell-Scott)

προσκῠνητής: -οῦ, ὁ, ὁ προσκυνῶν, λατρεύων, Εὐαγγ. κ. Ἰω. δ΄, 23, Συλλ. Ἐπιγρ. 4474. 51.

French (Bailly abrégé)

οῦ (ὁ) :
adorateur.
Étymologie: προσκυνέω.

English (Strong)

from προσκυνέω; an adorer: worshipper.

English (Thayer)

προσκυνητου, ὁ (προσκυνέω), a worshipper: John 4:23. (Inscriptions; (ecclesiastical and) Byzantine writings.)

Greek Monolingual

ο, ΝΜΑ, τ. θηλ. προσκυνήτρια και προσκυνήτρα, Ν προσκυνῶ
πιστός που αποδίδει ευλαβή λατρεία και τιμή, ιδίως προς το θείο, αυτός που προσκυνά
νεοελλ.
1. πιστός που μεταβαίνει σε ιερό τόπο για προσκύνημα
2. συνεκδ. λάτρης («σήμερα του ήλιου ο κόσμος όλος είναι / προσκυνητής, ερωτευτής», Παλαμ.).