σύναυλος

English (LSJ)

(A), ον, (αὐλός)

   A in concert with the flute; then generally, sounding in concord or unison, harmonious, ξ. ὕμνων βοά Ar.Ra.212 (lyr.): generally, in harmony with, ξ. βοὰ Χαρᾷ E.El.879 (lyr.); ὅτε τις κύκνος . . ἀνέμου σύναυλος ἠχῇ Anacreont.60.10.
σύναυλ-ος (B), ον, (αὐλή)

   A dwelling with, living in the folds with (sc. ταῖς ποίμναις), S.OT1126: metaph., θείᾳ μανίᾳ ξ., i.e. afflicted with madness, Id.Aj.611 (lyr.).

German (Pape)

[Seite 1005] mit, zusammen liegend, wohnend, χώροις μάλιστα πρὸς τίσι ξύναυλος ὤν; Soph. O. R. 1126, vom Hirten gesagt; auch übertr., Αἴας θείᾳ μανίᾳ ξύναυλος, Ai. 605. mit- oder zusammenflötend, -tönend, -stimmend; ἴτω ξύναυλος βοὰ χαρᾷ, Eur. El. 879; vgl. Ar. Ran. 212; übertr., einstimmig, ἀνέμῳ σύναυλος ἤχθη, dem Winde gleich, so schnell wie der Wind wurde er daher getragen, Anacr. 59, 10.

Greek (Liddell-Scott)

σύναυλος: -ον, (αὐλὸς) ὁ ἐν συμφωνίᾳ ὢν πρὸς αὐλόν· ἀκολούθως καθόλου, ὁ ἠχῶν ἐν ἁρμονίᾳ ἢ ὁμοφωνίᾳ, ἁρμονικός, ξύναυλος βοὰ Ἀριστοφ. Βάτρ. 212· ― ἀκολούθως γενικώτερον, ὁ ἐν ἁρμονίᾳ ἢ συμφωνίᾳ πρός τινα ὢν ἢ γιγνόμενος, βοὰ ξ. χαρᾷ Εὐρ. Ἑλ. 879· ἀνέμῳ σύναυλος ἤχθη, παρεσύρθη ὁμοῦ μετὰ τοῦ ἀνέμου, δηλ. ταχὺς ὡς ὁ ἄνεμος, Ἀνακρεόντ. 62. 10 (ἔνθα: ἀνέμου σύναυλον ἠχὴν Κῶδ.).

French (Bailly abrégé)

1ος, ον :
accompagné de la flûte.
Étymologie: σύν, αὐλός.
2ος, ον :
qui couche, habite ou vit avec ; fig. σύναυλος θείᾳ μανίᾳ SOPH frappé de folie par les dieux.
Étymologie: σύν, αὐλή.

Greek Monolingual

(I)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που βρίσκεται σε συμφωνία με τον αυλό
2. (κατ' επέκτ.) αρμονικός
3. αυτός που γίνεται σύμφωνα με κάποιον άλλο («ἀλλ' ἴτω ξύναυλος βοὰ χαρᾷ», Ευρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλός), πρβλ. πάρ-αυλος].———————— (II)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που επισκέπτεται συχνά, που συχνάζει σε κάποιον τόπο («χώροις μάλιστα πρός τισι ξύναυλος ὤν», Σοφ.)
2. (ποιητ. φρ.) «θείᾳ μανίᾳ ξύναυλος»
μτφ. προσβεβλημένος από παραφροσύνη (Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλή), πρβλ. ἔν-αυλος].

Greek Monolingual

(I)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που βρίσκεται σε συμφωνία με τον αυλό
2. (κατ' επέκτ.) αρμονικός
3. αυτός που γίνεται σύμφωνα με κάποιον άλλο («ἀλλ' ἴτω ξύναυλος βοὰ χαρᾷ», Ευρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλός), πρβλ. πάρ-αυλος].———————— (II)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που επισκέπτεται συχνά, που συχνάζει σε κάποιον τόπο («χώροις μάλιστα πρός τισι ξύναυλος ὤν», Σοφ.)
2. (ποιητ. φρ.) «θείᾳ μανίᾳ ξύναυλος»
μτφ. προσβεβλημένος από παραφροσύνη (Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλή), πρβλ. ἔν-αυλος].

Greek Monolingual

(I)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που βρίσκεται σε συμφωνία με τον αυλό
2. (κατ' επέκτ.) αρμονικός
3. αυτός που γίνεται σύμφωνα με κάποιον άλλο («ἀλλ' ἴτω ξύναυλος βοὰ χαρᾷ», Ευρ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλός), πρβλ. πάρ-αυλος].———————— (II)
και αττ. τ. ξύναυλος, -ον, Α
1. αυτός που επισκέπτεται συχνά, που συχνάζει σε κάποιον τόπο («χώροις μάλιστα πρός τισι ξύναυλος ὤν», Σοφ.)
2. (ποιητ. φρ.) «θείᾳ μανίᾳ ξύναυλος»
μτφ. προσβεβλημένος από παραφροσύνη (Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < συν- + -αυλος (< αὐλή), πρβλ. ἔν-αυλος].