ἀπευκταῖος
Ἀναβάντα γὰρ εἰς τὴν ἀκρόπολιν, καὶ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς λύπης προσκόψαντα τῷ ζῆν, ἑαυτὸν κατακρημνίσαι → For he ascended the acropolis and then, because he was disgusted with life by reason of his excessive grief, cast himself down the height
English (LSJ)
α, ον, = ἀπευκτός (deplorable, detestable, abominable), Pl.Ax.369b (Sup.), Plu.2.289b; τάραχοι CPHerm. 119riv 16 (iii A.D.), cf. A.D.Synt.252.10. Adv. ἀπευκταίως = to the loss of our hopes, (τελευτῆσαι) POxy.1114.24 (iii A.D.).
Spanish (DGE)
-α, -ον
• Grafía: graf. ἀπευκτέως POxy.3302.4 (IV d.C.)
1 execrable ἐπιστήμη Pl.Ax.369b, γάμος Plu.2.289b, τάραχοι CPHerm.119re.4.16 (III d.C.), παράτασις A.D.Synt.252.10.
2 adv. -ως contra toda esperanza τελευτῆσαι POxy.1114.24 (III d.C.), cf. l.c.
German (Pape)
[Seite 289] = folgdm, ἐπιστήμη ἀπευκταιοτάτη Plat. Ax. 369 b.
French (Bailly abrégé)
α, ον :
détestable, odieux.
Étymologie: ἀπεύχομαι.
Russian (Dvoretsky)
ἀπευκταῖος: Plat., Plut. = ἀπευκτός.
Greek (Liddell-Scott)
ἀπευκταῖος: -α, -ον, = τῷ ἑπομ. Πλάτ. Ἀξ. 369Β, Πλούτ. 2. 289Β, πρβλ. Ἀπολλών. π. Συντάξ. 252.
Greek Monolingual
-α, -ο (AM ἀπευκταῖος, -α, -ον) απεύχομαι
αυτός που ο καθένας απεύχεται, δεν θέλει να γίνει, ανεπιθύμητος
νεοελλ.
το ουδ. ως ουσ. το απευκταίο(ν)
1. το δυστύχημα
2. ο θάνατος.
