τοίχωμα
From LSJ
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
Greek Monolingual
το, Ν
1. τοίχος, τοιχοδομή
2. επιφάνεια με την οποία περιορίζεται ένας χώρος ή μια κοιλότητα, η πλευρά οποιασδήποτε κοιλότητας (α. «τα τοιχώματα του δοχείου» β. «τα τοιχώματα του σκάφους»)
3. ανατ. ονομασία επιφανειών που περιορίζουν διάφορες κοιλότητες του σώματος (α. «θωρακικό τοίχωμα» β. «κοιλιακό τοίχωμα»).
[ΕΤΥΜΟΛ. < τοίχος, μέσω ενός αμάρτυρου ρ. τοιχώνω. Η λ., στον πληθ. τοιχώματα, μαρτυρείται από το 1898 στην εφημερίδα Ακρόπολη].
