oppilo
Ἡ πατρίς, ὡς ἔοικε, φίλτατον βροτοῖς → Homini, ut videtur, patria res dulcissima est → Die Heimat ist der Menschen Liebstes, wie es scheint
Latin > English
oppilo oppilare, oppilavi, oppilatus V :: stop up, block
Latin > English (Lewis & Short)
oppīlo: (obp-), āvi, ātum, 1, v. a. obpilo,
I to stop up, shut up (rare but class; syn.: obturo, obstruo, claudo): metretam novam amurcā colluito, oppilato, Cato, R. R. 100; Varr. L. L. 5, 31, 135: ostia, Lucr. 6, 725: scalis tabernae oppilatis, Cic. Phil. 2, 9: clausae portae et oppilatae, Vulg. 2 Esdr. 7, 3.
Latin > French (Gaffiot 2016)
oppīlō,¹⁵ āvī, ātum, āre (ob, pilo), tr., boucher, obstruer : Cato Agr. 100 ; Lucr. 6, 725 ; Varro L. 5, 135 || oppilatus Cic. Phil. 2, 21.
Latin > German (Georges)
(1) oppīlo1, āvī, ātum, āre (ob u. 2. pilo), verstopfen, verrammen, verschließen, Cato r. r. 100. Varro LL. 5, 135: ostia, Lucr. 6, 725: scalas tabernae librariae, Cic. Phil. 2, 21: portas, Vulg. 2. Esdr. 7, 3: loca occulta, Vulg. 1. Mach. 2, 36: übtr., opp. aurem, Augustin. in psalm. 57, 10: et omnis iniquitas oppilabit os suum, Vulg. psalm. 106, 42: oppilatum est os loquentium iniqua, Augustin. in psalm. 62, 20: ora contradicentium multis et magnis ac manifestis sanctarum scripturarum testimoniis opp., zum Schweigen bringen, Augustin. c. epist. Parmen. 1.
(2) oppilo2, āre, rupfen, ausraufen = τίλλω. Gloss. II, 455, 34.
