ἁμαρτωλός

English (LSJ)

όν,

   A erroneous, ἁμαρτωλότερον Arist.EN1109a33; erring, ἐν πᾶσιν Plu. 2.25c.    2 of bad character, δοῦλοι Phld.Ir.p.73 W.: c. gen., sinning against, θεῶν Michel 547.31 (Telmessus):—ἁμαρτωλὴ γέρων, barbarism in Ar.Th.1111. Adv. -ῶς Eup.24D.    II Subst. ἁμαρτωλός, ὁ, sinner, LXX Ge.13.13, al., Ev.Luc.18.13, al.

German (Pape)

[Seite 117] sündhaft, sündig, LXX; N. T., ὁ, der Sünder.

Greek (Liddell-Scott)

ἁμαρτωλός: -όν, πλανώμενος, ἡμαρτημένος· ἁμαρτωλότερον, Ἀριστ. Ἠθ. Ν. 2. 9, 4. 2) ἁμαρτωλός, ὁ σκληρυνθεὶς ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ, Πλούτ. 2. 25C: ― ἁμαρτωλὴ γέρων, βαρβαρισμὸς ἐν Ἀριστοφ. Θεσμ. 1111. ΙΙ. ὡς οὐσιαστ. ἁμαρτωλός, ὁ, κοινὸν παρὰ τοῖς Ἑβδ., Κ. Δ. καὶ Ἐκκλ.

French (Bailly abrégé)

ός, όν :
1 qui fait fausse route, qui se trompe;
2 qui est en faute, coupable, pécheur.
Étymologie: ἁμαρτάνω.

Spanish (DGE)

-όν

• Grafía: graf. ἁμαρτουλός SB 2266.19 (VI a.C.), ἁμμαρτωλός MAMA 3.370 (Cólico)

• Prosodia: [ᾰ-]

• Morfología: [ἁμαρτωλὴ γέρων barbarismo, Ar.Th.1111]
I desatinado, equivocado, errado de cosas τῶν γὰρ ἄκρων τὸ μὲν ἐστιν ἁμαρτωλότερον τὸ δ' ἦττον pues de los dos extremos, el uno induce más a error, el otro, menos Arist.EN 1109^a34, de pers. ἐν πᾶσιν Plu.2.25c.
II de pers.
1 que comete faltas, que ofende, faltón, truhán γέρων Ar.Th.1111, δοῦλος Phld.Ir.p.73, cf. Hsch.
2 pecador ἄνθρωπος LXX Si.11.32, ἄνδρες LXX Si.15.7, ἀνήρ LXX Si.15.12, ἡ ἁμαρτία Ep.Rom.7.13, op. δίκαιος Eu.Matt.9.13, γυνή Eu.Luc.7.37, 39, cf. IG 2².3283.16 (I a.C.), MAMA 3.452 (Córico), ψυχαὶ Clem.Al.Strom.7.6.34, Origenes Io.28.15, τὸν πάντων ἁμαρτωλότερον de San Pablo, Chrys.M.62.522
•c. gen. pecador contra θεῶν TAM 1.31 (Telmeso, Licia III a.C.)
•subst. ὁ ἁ. el pecador LXX Ge.13.13, Ps.49.16, 67.3, 74.11, Si.3.27, Psalm.Salom.15.11, To.4.17, MAMA 3.370 (Córico), SB 2266.19 (IV a.C.), Herm.Sim.3.2, de los cristianos considerados pecadores o criminales por los paganos, Iust.Phil.1Apol.24.1, de Cristo considerado pecador por los judíos, Chrys.M.59.422.
III adv. -ῶς truhanescamente, descaradamente Eup.375A.

English (Strong)

from ἁμαρτάνω; sinful, i.e. a sinner: sinful, sinner.

English (Thayer)

(from the form ἁμάρτω, as φειδωλός from φείδομαι), devoted to sin, a (masculine or feminine) sinner. In the N. T. distinctions are so drawn that one is called ἁμαρτωλός who Isaiah ,
a. not free from sin. In this sense all men are sinners; as, Romans 5:(8),19; pre-eminently sinful, especially wicked; (α.). universally: ἁμαρτία itself is called ἁμαρτωλός, β.) specifically, of men stained with certain definite vices or crimes, e. g. the tax-gatherers: τελῶναι καί ἁμαρτωλοί, κατ' ἐξοχήν (Sept., as the equivalent of חֹטֵא and רָשָׁע , and in the O. T. Apocrypha; very seldom in Greek writings, as Aristotle, eth. Nic. 2,9, p. 1109,33; Plutarch, de audiend. poët. 7, p. 25c.)

Greek Monolingual

-ή, -ό (AM ἁμαρτωλός, -όν)
1. αυτός που παραβαίνει τον ηθικό νόμο, τις θείες εντολές, που διαπράττει αμάρτημα ή αδίκημα
2. (το αρσ. και το θηλ. ως ουσ.) με την ίδια σημασία
νεοελλ.
1. αυτός που ρέπει προς την αμαρτία
2. το θηλ. ως ουσ. η αμαρτωλή
ανήθικη γυναίκα, πόρνη
αρχ.
αυτός που σφάλλει, που γελιέται.
[ΕΤΥΜΟΛ. < ουσ. ἁμαρτωλή, υποχωρητικά].