ἐνόρχης
δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν → the strong do what they will; the weak do what they must | the strong do what they can and the weak suffer what they must | they that have odds of power exact as much as they can, and the weak yield to such conditions as they can get
English (LSJ)
ου, ὁ,
A = ἔνορχος, Ar.Eq.1385, al., Arist.HA632a20; ἐνορχής, ές, SIG57.20 (Milet., vi B. C.). 2 Dor. τὸν ἐνόρχᾱν (acc.), he-goat, Theoc.3.4 (ἑνόρχαν v.l. ap.Sch.). 3 title of Dionysus at Phigalia, Lyc.212; at Samos, Hsch.
German (Pape)
[Seite 850] ὁ, = ἔνορχος; Ar. παῖς, ἀνήρ, σέρφος, Equ. 1382 Lys. 661 Av. 569; τῶν βοῶν Arist. H. A. 9, 50; der Bock, Theocr. 3, 4; πλακοῦς ἐνόρχης, ein Kuchen mit Hoden, Plat. com. Ath. X, 441 f. – Bei Lycophr. 212 Bacchus, dessen Feste mit Tanz (ἐνορχέομαι) gefeiert werden.
Greek (Liddell-Scott)
ἐνόρχης: -ου, ὁ, = ἔνορχος Ἀριστοφ. Ἱππ. 1385, Ὄρν. 569, Λυσ. 661. 2) ὁ ἐνόρχης = τράγος, Θεόκρ. 3. 4.
French (Bailly abrégé)
ου;
adj. m.
pourvu de ses organes génitaux ; mâle.
Étymologie: ἐν, ὄρχις.
Spanish (DGE)
-ου
• Alolema(s): dór. -χας Theoc.3.4, Tit.Cam.146 (II a.C.)
1 entero, sin castrar παῖς ἐ. niño que ya es hombre Ar.Eq.1385, cf. Ael.Ep.10, ἀνήρ ἐ. hombre bien dotado, con un buen par ... Ar.Lys.661, ἐ. λαός pueblo dotado de testículos, e.e., que se ha hecho hombre, que está en la plenitud, Com.Adesp.336
•de anim. entero, cojudo, sin castrar οἱ δ' ἐνόρχαι τῶν βοῶν ἐὰν ἐκτμηθῶσι, τὸ φανερὸν συγγεννῶσιν Arist.HA 632a20, οἱ τέλειοι καὶ ἐνόρχαι κάπροι Ar.Byz.Fr.166, cf. Theoc.l.c., de caballos ἐὰν ἐ. ἐστί, τοῦτον εὐνούχιζε Hippiatr.101.6
•en cont. de sacrificio: ἔριφος sacrificado a Zeus IStratonikeia 1b.10 (III a.C.), κριὸς καλλιστεύων λευκὸς ἐ. a Posidón Sokolowski 3.96.6, cf. 9 (Miconos III/II a.C.), Tit.Cam.l.c., τράγος a Pan, Luc.DDeor.10.1, sent. cóm. σέρφος Ar.Au.569.
2 prob. en forma de testículos πλακοῦς Pl.Com.188.8.
3 ὁ Ἐ. Enorca epít. de Dioniso, Lyc.212, en Samos, Hsch., en Lesbos, Tz.ad Lyc.212.
Greek Monolingual
ἐνόρχης, ο και δωρ. τ. ἐνόρχας και ιων. τ. ἔνορχις, ο (Α)
1. ο ένορχος
2. ως ουσ. ο τράγος
3. επίθ. του Διονύσου.
[ΕΤΥΜΟΛ. < εν + όρχις με επίθημα -α].