χρυσοχάλινος
τούτων γάρ ἑκάτερον κοινῷ ὀνόματι προσαγορεύεται ζῷον, καί ὁ λόγος δέ τῆς οὐσίας ὁ αὐτός → and these are univocally so named, inasmuch as not only the name, but also the definition, is the same in both cases (Aristotle, Categoriae 1a8-10)
English (LSJ)
[ᾰ], ον,
A with goldstudded bridle, ἵππος Hdt.9.20, X.Cyr.1.3.3, etc.; χ. πάταγον ψαλίων Ar.Pax 155 (anap.).
German (Pape)
[Seite 1383] mit goldenem Zaume, Zügel; Ar. Pax 155; sp. D., ἡλίου δρόμος Pompej. 2 (VII, 219); ἵππος Xen. An. 1, 2,27 Cyr. 1, 3,3; Plut. Crass. 31.
Greek (Liddell-Scott)
χρῡσοχάλῑνος: [ᾰ], -ον, ὁ ἔχων χαλινὸν χρυσοποίκιλτον, ἐπὶ τῶν ἵππων τῶν Περσῶν, Ἡρόδ. 9. 20, Ξεν. Κύρ. Παιδ. 1. 3, 3, κλπ· πάταγος ψαλίων χρυσοχάλινος Ἀριστοφ. Εἰρ 155, ὡσαύτως χρυσοχαλίνωτος, ον, Ἰω. Χρυσ. τ. 5, σελ. 115· 15.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
à frein d’or.
Étymologie: χρυσός, χαλινός.
Greek Monolingual
-ον, Α
αυτός που έχει χρυσά ή χρυσοστόλιστα χαλινάρια (α. «ἅρμα χρυσοχάλινον», ΠΔ
β. «ἵππον... χρυσοχάλινον», Ηρόδ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < χρυσ(ο)- + -χάλινος (< χαλινός), πρβλ. ἀργυρο-χάλινος].
Greek Monotonic
χρῡσοχάλῑνος: [ᾰ], -ον, αυτός που έχει χρυσό χαλινάρι, σε Ηρόδ., Ξεν.
Russian (Dvoretsky)
χρῡσοχάλῑνος: (ᾰ) с золотой или с золоченой уздечкой (ἵππος Her., Xen., Plut.): χ. πάταγος Arph. звякание золотой уздечки; χ. δρόμος ἠελίοιο Anth. путь, совершаемый солнцем на златосбруйных конях.
