Herculaneum
Ubi idem et maximus et honestissimus amor est, aliquando praestat morte jungi, quam vita distrahi → Where indeed the greatest and most honourable love exists, it is much better to be joined by death, than separated by life.
English > Greek (Woodhouse)
Ἡράκλανον, τό.
Latin > English (Lewis & Short)
Hercŭlānĕum: (Hercŭlānĭum, Plin. 3, 5, 9, § 62; but the modern form Herculanum is not Lat.; in Cic. Att. 7, 3, 1, read Aeculanum; v. Orell. ad loc.), ĕi, n., = Ἡράκλειον,
I a town of Campania, situated on the sea-coast, between Naples and Pompeii, and buried along with the latter city by an eruption of Vesuvius, A. D. 79, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 9, § 62; Sisenn. ap. Non. 207, 9; Liv. 10, 45; Vell. 2, 16, 2; Sen. Q. N. 6, 26 fin.; Flor. 1, 16.—
II Derivv.
A Her-cŭlānĕus (-lanus), a, um, adj., of or belonging to Herculaneum, Herculanean: via, Cic. Agr. 2, 14, 36; Plin. 15, 18, 18, § 72; Cloat. ap. Macr. S. 2, 16.—Form Herculanus: ficus, Cato, R. R. 8, 1: via, Flor. 4, 8, 6.—
B Hercŭlānensis, e, adj., the same: fundus, Cic. Fam. 9, 25, 3; for which absol.: villa in Herculanensi, in the vicinity of Herculaneum, Sen. de Ira, 3, 22. —Subst.: Hercŭlānenses, ĭum, m. plur., the inhabitants of Herculaneum, Herculaneans, Inscr. Grut. 439, 6.
Latin > French (Gaffiot 2016)
Hercŭlānĕum,¹⁵ ī, n.,
1 Herculanum [ville de Campanie détruite par une éruption du Vésuve en 79] : Sen. Nat. 6, 26, 2
2 ville du Samnium : Liv. 10, 45, || -nēnsis, e, d’Herculanum : Cic. Fam. 9, 25, 3 ; subst. n. in Herculanensi Sen. Ira 3, 21, 5, sur le territoire d’Herculanum.
Latin > German (Georges)
Herculāneum, eī, n., I) Stadt in Kampanien, 7 km östl. von Neapel (westlich vom heutigen Flecken Torre del Greco), die zur Zeit des Kaisers Nero durch ein Erdbeben teilweise verwüstet, dann unter Titus i. J. 79 n. Chr. durch den Ausbruch des Vesuv gänzlich verschüttet, im J. 1720 n. Chr. unter dem heutigen Portici und einem Teile des heutigen Resina wieder entdeckt u. teilweise ausgegraben wurde, Sisenn. hist. 4. fr. 54 (bei Non. 207, 9). Vell. 2, 16, 2. Sen. nat. qu. 6, 26, 5. Mela 2, 4, 9 (2. § 70). Plin. 3, 62. Flor. 1, 16, 6. – Dav.: A) Herculānēnsis, e, herkulanensisch, fundus Cic.: oppidum, Sen.: litus, Sen.: plebs, Corp. inscr. Lat. 10, 1435. – subst., in Herculanensi, auf dem herkulanensischen Gebiet, Cic.: Herculanēnses, ium, m., die Einwohner von Herkulaneum, die Herkulanenser, Corp. inscr. Lat. 10, 1492. – B) Herculāneus u. Herculānus, a, um, herkulanisch, Herculanea ficus, Cato r. r. 8, 1. Cloat. bei Macr. sat. 2, 16, 1. Plin. 15, 70 u. 72: Herculanea via, der nach Herkulaneum führt, Cic. de lege agr. 2, 36: ders. Herculana via, Flor. 4, 8, 6: Herculaneus pagus, Corp. inscr. Lat. 10, 3772: ders. Herculanus pagus, ibid. 6664. col. 2 a. E. – II) Stadt in Samnium, nach Reich. j. M. Arazzo, Liv. 10, 45, 10.
Wikipedia EN
Herculaneum (/hɜːrkjʊˈleɪniəm/; Neapolitan and Italian: Ercolano) was an ancient town, located in the modern-day comune of Ercolano, Campania, Italy. Herculaneum was buried under volcanic ash and pumice in the eruption of Mount Vesuvius in AD 79.
Like the nearby city of Pompeii, Herculaneum is famous as one of the few ancient cities to be preserved nearly intact, as the ash that blanketed the town protected it against looting and elements. Although less known than Pompeii today, it was the first, and the only discovered buried Vesuvian city (in 1709) for a long time. Pompeii was revealed only in 1748 and identified in 1763. Unlike Pompeii, the mainly pyroclastic material that covered Herculaneum carbonized and preserved more wood in objects such as roofs, beds, and doors, as well as other organic-based materials such as food and papyrus.
Wikipedia EL
Το Ερκολάνο (ιταλικά: Ercolano, λατινικά: Herculaneum), είναι πόλη και δήμος της Μητροπολιτικής πόλης της Νάπολης, στην περιφέρεια της Καμπανίας στην Ιταλία. Ονομαζόταν Ρεζίνα (Resina) από την περίοδο του Μεσαίωνα έως το 1969. Ο δήμος του Ερκολάνο βρίσκεται στους πρόποδες του Βεζουβίου, στην ακτή του κόλπου της Νάπολης.
Είναι παγκοσμίως γνωστό για τις αρχαιολογικές ανασκαφές της αρχαίας ρωμαϊκής πόλης Ερκολάνο, στα ελληνικά Ηράκλειο ή Ηράκλεια, που καταχώθηκε στη γη κατά την έκρηξη του Βεζουβίου το 79 μ.Χ. Μαζί με την Πομπηία και την Οπλοντίδα (Oplontis) αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.