ὑποφαίνω

English (LSJ)

   A bring to light from under, θρῆνυν ὑπέφηνε τραπέζης he drew the stool from under the table, Od.17.409.    2 show a little, just show, θύννοι . . τὰ λευκὰ ὑποφαίνοντες Arist.HA537a21; αἱ παρειαὶ ὑ. τὴν τῆς αἰδοῦς χροιάν Poll.2.87: metaph., give indications of, μικρὰν ἐλπίδα D.19.123; πραότητα Plb.27.12.3, cf. v.l. in 23.5.5: c. part., ὑπέφαιν' ἐσομένη . . λαμπρὰ (Dobree for -ὸν) πάνυ Anaxandr.9.6; ὑ. ὥσπερ ἐπιθησόμενος Ael.NA5.19: c. acc. et inf., Sor.2.61.    II Pass., to be seen under, ὑπὸ τὰς πύλας πόδες πολλοὶ ὑποφαίνονται Th. 5.10; cf. v.l. in Thphr.Char.4.4.    2 just show oneself, be half seen, as the half-opened eyes (cf. ὑπόφασις 1), ἤν τι -ηται τοῦ λευκοῦ Hp.Prog.2, Aph.6.52; of teeth, Arist.HA502a12; εἴ τι τῆς χώρας ἔρημον χιόνος ὑ. Arr.An.4.19.1; ὑ. σελήνη Ael.NA4.10; ἡ ὠλένη διὰ τῆς ἐσθῆτος Philostr.Im.2.8; ὑ. σωτηρία Isoc.4.93, 6.44; ὅπως πιστότερα ὑμῖν ὑποφαίνοιτο Lys.13.19 codd. (ὅπως -οτέρα ἡ μήνυσις φαίνοιτο corr. Francken); ἀμφις βήτησις Arist.EN1096b9; ἡμέρα, ἔαρ (v. infr. 111), X.Cyr.4.5.14 (as v.l.), HG5.3.1.    III intr. in Act., of the dawn of day, ὑπέφαινε ἡμέρα, ἕως, the day gradually breaks or just begins to break, Id.An.3.2.1, 4.3.9, cf. Cyr.4.5.14, etc.; ἤδη ὑπέφαινέν τι ἡμέρας (impers.) Pl.Prt.312a: so ἔαρ ὑπέφαινε X.HG3.4.16; γίνωσκε τὸν καρπὸν καλῶς ὑποφαίνοντα PCair.Zen.329.13 (iii B. C.).    2 metaph., τὰ νῦν ὑποφαίνοντα the difficulties now dawning upon us, Pl.Sph.245e; τοσαύτας ὁρῶν ὑποφαινούσας ἐλπίδας Din.1.21; ἐὰν ὑποφαίνῃ ἀπορία μέλιτος Arist.HA625a23.

Greek (Liddell-Scott)

ὑποφαίνω: μέλλ. -φᾰνῶ, κάμνω τι νὰ φανῇ ὑποκάτω, ἐξάγω αὐτὸ εἰς τὸ φανερόν, θρῆνυν ὑπέφυνε τραπέζης, ἔσυρεν ἔξω τὸ κάθισμα κάτωθεν τῆς τραπέζης, «ἤγουν, ὑποκάτω ἔφηνεν ὑπεξαγαγὼν τῶν ποδῶν, ὡς ἂν ἔχοι ῥᾷον αὐτοῦ ἐπικύψας ἅψασθαι, ὅτε θελήσει κατὰ τοῦ Ὀδυσσέως βαλεῖν» (Εὐστ.), Ὀδ. Ρ. 409. 2) δεικνύω ὀλίγον, ἰχθύες... τὰ λευκὰ ὑποφαίνοντες Ἀριστ. π. τὰ Ζ Ἱστ. 4. 10, 8· ὑποφαίνουσαι (αἱ παρειαὶ) τὴν τῆς αἰδοῦς χροιὰν Πολυδ. Β΄, 87· μεταφ., παρέχω ἐνδείξεις τινὰς περὶ πράγματός τινος, εἰ... καὶ μικρὰν ὑπεφήνατε ἐλπίδα ἡντινοῦν αὐτοῖς, ἐσώθησαν ἂν Δημ. 379, πρβλ. Πολύβ. 27. 10, 3· πρᾳότητα ὁ αὐτ. 27. 10, 3, πρβλ. 24. 5, 5· - μετά μετοχ. ὑπέφαιν’ ἐσομένη δ’ Ὤκιμον λαμπρὸν πάνυ (λαμπρὰ πάνυ κατὰ τὸν Dobree) Ἀναξανδρίδ. ἐν «Γεροντομανίᾳ» 1· ὑπ. ὥσπερ ἐπιθησόμενος Αἰλ. π. Ζῴων 5. 17. ΙΙ. Παθ., φαίνομαι ὑποκάτω, ὑπὸ τὰς πύλας πόδες πολλοὶ ὑποφαίνονται Θουκ. 5. 10· εἴ που τι τῆς χώρας ἔρημον χιόνος ὑποφαίνοιτο Ἀρριαν. Ἀλ. Ἀνάβ. 4. 19, 1· ὑπ. ἡ σελήνη Αἰλ. π. Ζῴων 4. 10· ὁρᾷς δὲ καὶ τὴν ὠλένην ὡς διὰ λευκῆς τῆς ἐσθῆτος λευκοτέρα ὑποφαίνεται Φιλόστρ. 823. 2) ἐν μέρει φαίνομαι, μόλις δεικνύω ἐμαυτόν, μόνον κατὰ τὸ ἥμισυ εἶμαι ὁρατός, ὡς τὰ ἡμίκλειστα ὄμματα (πρβλ. ὑπόφασις), Ἱππ. Προγν. 37, Ἀφ. 1258· ἐπὶ ὀδόντων, Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 2. 7, 2· ὑπ. σωτηρία Ἰσοκρ. 60Α, 124Ε· [τὰ μηνυθέντα] Λυσί. 131. 25· ἀμφισβήτησις Ἀριστ. Ἠθ. Νικ. 1. 6, 8· ἀμφ. ἡμέρα, ἔαρ (ἴδε κατωτ. ΙΙΙ)· Ξεν. Κύρ. Παιδ. 4. 5, 14, Ἑλλ. 5. 3, 1. ΙΙΙ. τὸ ἐνεργ. εἶναι ὡσαύτως ἐν χρήσει ἀμεταβάτως ἐπὶ τῆς ἕω, τῆς ἡμέρας, κτλ., ὑποφαίνει ἡμέρα, ἕως, ἡ ἡμέρα, ἡ αὐγὴ μόλις ἀρχίζει νὰ φαίνηται ὀλίγον, νὰ «χαράζῃ», ὁ αὐτ. ἐν Ἀν. 3. 2, 1., 4. 3, 9, κλπ.· ἤδη ὑπέφαινέ τι ἡμέρας (ἀπροσ.) Πλάτ. Πρωτ. 312Α· οὕτω ὑποφαίνει ἔαρ Ξεν. Ἑλλ. 3. 4, 16· πρβλ. φαίνω Α. ΙΙ, ὑποφαύσκω· ἀκολούθως. 2) μεταφ. τὰ νῦν ὑποφαίνοντα, αἱ δυσκολίαι, αἱ ὁποίαι τώρα μᾶς παρουσιάζονται, Πλάτ. Σοφιστ. 245Ε· τοσαύτας ὁρῶν ὑποφαινούσας ἐλπίδας Δείναρχ. 92. 43· ἐὰν ὑποφαίνῃ ἀπορία μέλιτος Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 9. 40, 26.