μηδὲ

Greek (Liddell-Scott)

μηδὲ: (μή, δέ), ἀρνητικὸν μόριον ἐν χρήσει ὡς τὸ οὐδὲ (πρὸς ὃ ἔχει τὴν αὐτὴν σχέσιν ἣν τὸ μὴ πρὸς τὸ οὐ), ἐν χρήσει δὲ τὸ μὲν ὡς σύνδεσμος, τὸ δὲ ὡς ἐπίρρ. Α. ὡς σύνδεσμος συνάπτων δύο ὅλας προτάσεις ἢ καὶ κῶλα καὶ συντασσόμενον ὡς τὸ μὴ ἴδε ἐν λέξ. οὐδὲ ΙΙ. 1), μή τι σὺ ταῦτα... διείρεο μηδὲ μετάλλα Ἰλ. Α. 550, πρβλ. Δ. 302, κτλ.· ― σπανιώτερον ἄνευ προηγουμένης ἀρνήσεως, τεκνοῦσθαι, μηδ’ ἄπαιδα θνήσκειν Αἰσχύλ. Ἀγ. 754, πρβλ. Εὐμ. 714, Ἱκ. 409· ὕδατος, μελίσσης· μηδὲ προσφέρειν μέθυ Σοφ. Ο. Κ. 481. 2) διπλασιαζόμενον, μηδέ... μηδέ..., ἀντιτίθησι πρὸς ἄλληλα δύο κῶλα περιόδου, Ἰλ. Δ. 303 κἑξ., κτλ.· ― μηδὲ ὡσαύτως ἕπεται προηγουμένου μήτε, Πινδ. Ι. 2. 65, Σοφ. Φιλ. 771, Πλάτ. Πρωτ. 327C (ἴδε ἐν λέξ. οὔτε ΙΙ. 3)· ἀλλὰ τὸ μήτε δὲν δύναται κυρίως νὰ ἀκολουθήσῃ ἡγουμένου τοῦ μηδὲ (πρβλ. οὐδέ, οὔτε), διότι τὸ παρὰ Σοφ. ἐν Φιλ. 255, οὗ μηδὲ κληδών... οἴκαδε, μήθ’ (κατὰ τὸν Ἕρμανν. ἀντὶ μηδ’) Ἑλλάδος γῆς μηδαμοῦ διῆλθε που, ἑρμηνευτέον ὧδε: περὶ οὗ (δηλ. ἐμοῦ) μηδὲ κἂν φήμη ἔχει ἐλθεῖ [[[μήτε]]] εἰς τὸν οἶκόν μου μήτε εἰς κἀνὲν μέρος τῆς Ἑλλάδος, ἴδε Elmsl. εἰς Εὐρ. Μήδ. 4. ― Περὶ τοῦ μηδὲ ἡγουμένου οὐδέ, ἴδε ἐν λέξ. οὐ Α. ΙΙ. 3. Β. ὡς ἐπίρρ. συναπτόμενον μετὰ μιᾶς μόνης λέξεως ἢ φράσεως, Λατ. ne... quidem, μηδ’ «ὁπότ’ ἂν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται καιομένη Ἰλ. Φ. 375· ἦ ἵνα μηδ’ ὄνομ’ αὐτοῦ ἐν ἀνθρώποισι λίπηται Ὀδ. Δ. 710, κτλ.· ἐπαναλαμβανόμενον χάριν ἐμφάσεως, τῶν (δηλ. Τρώων) μή τις ὑπεκφύγοι αἰπὺν ὄλεθρον... μηδ’ ὅντινα γαστέρι μήτηρ κοῦρον ἐόντα φέροι, μηδ’ ὃς φύγοι, τούτων (δηλ. τῶν Τρώων) κανεὶς να μὴ διαφύγῃ τὸν παντελῆ ὄλεθρον, μηδὲ ἐκεῖνος ὃν ἡ μήτηρ νήπιον ὄντα βαστάζει ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς, μηδὲ αὐτὸς νὰ διαφύγῃ, Ἰλ. Ζ. 58· (περὶ τοῦ ἐν Ὀδ. Δ. 684, Λ. 613, ἴδε ἐν λέξ. μὴ Α. IV.) τὸ μήποτ’ αὖθις μηδ’ ἀναστῆναι (ἂν ἀνστῆναι Weill) Αἰσχύλ. Ἀγ. 569, κτλ.· ― ὁ Ὅμηρ. συχνάκις μεταχειρίζεται τὸ μηδὲ τι, ἴδε ἐν λέξει μῆτις.