Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

perdoceo

From LSJ
Revision as of 08:48, 13 August 2017 by Spiros (talk | contribs) (6_12)
(diff) ← Older revision | Latest revision (diff) | Newer revision → (diff)

Ποιητὴς, ὁπόταν ἐν τῷ τρίποδι τῆς Μούσης καθίζηται, τότε οὐκ ἔμφρων ἐστίν → Whenever a poet is seated on the Muses' tripod, he is not in his senses

Plato, Laws, 719c

Latin > English (Lewis & Short)

per-dŏcĕo: cui, ctum, 2, v. a.,
I to teach or instruct thoroughly (rare but class.; syn. erudio): res difficilis ad perdocendum, Cic. Sest. 44, 96: aliquem, Plaut. Capt. 3, 5, 59: quanti istuc unum me coquitare perdoces? id. Ps. 3, 2, 85: si quid Apollo Utile mortales perdocet ore meo, Ov. R. Am. 490: homines, Lucr. 5, 1438: suam stultitiam, to betray, Quint. 1, 1, 8.—With object-clause: dignam Maeoniis Phaeacida condere chartis Cum te Pierides perdocuere tuae, Ov. P. 4, 12, 28.—Hence, perdoctus, a, um, P. a., very learned, very skilful (rare but class.), Plaut. Mil. 2, 2, 103; Ter. Heaut. 2, 3, 120: homo, Cic. Balb. 27, 60: genitor, Stat. S. 5, 3, 2: exitio, Lucr. 3, 473.—Adv.: perdoctē, very skilfully (ante-class.), Plaut. Most. 1, 3, 122.