praesentia

ἀλλὰ ῥῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ → but deliver us from evil

Latin > English (Lewis & Short)

praesentĭa: ae, f. praesens.
I In gen., a being before, in view, or at hand; presence (class.; cf. conspectus): alicujus aspectum praesentiamque vitare, Cic. Cat. 1, 7, 17: desiderium praesentiae tuae, id. Fam. 5, 8, 5: urget praesentia Turni, Verg. A. 9, 73.—In <number opt="n">plur.</number>: deorum praesentiae, Cic. N. D. 2, 66, 166: praesentiam sui facere, to present one's self, to appear, Dig. 42, 1, 53: praesentia animi, presence of mind, readiness, resolution, courage, Caes. B. G. 5, 43, 4; Cic. Mil. 23; Plin. 8, 25, 38, § 92.—For the phrase in praesentia (sc. tempora), v. praesens, s. v. praesum.—
2 Impression, efficacy, effect: tanta est praesentia veri, Ov. M. 4, 611.—
II In partic., protection, assistance: PRAESENTIAE MATRIS DEVM, Inscr. Grut. 28, 4.
praesentĭa: ium, n. <number opt="n">plur.</number>, v. praesens, s. v. praesum
I fin.