tuus

Latin > English (Lewis & Short)

tŭus: a, um,
I pron. poss. [tu], thy, thine, your, yours.
I Lit.
   A In gen.: tuŏs est servus, Plaut. Am. 2, 1, 63: ex tuā accepi manu, id. ib. 2, 2, 132: imperium tuom, id. ib. 2, 1, 84: Me. Quojus nunc es? So. Tuos, nam pugnis usu fecisti tuom, id. ib. 1, 1, 219: tuos sum, id. ib. 2, 1, 7 and 14: vigebat auditor Panaetii illius tui Mnesarchus, Cic. de Or. 1, 11, 45: de tuis unus est, id. Fam. 13, 16, 3: numquam tu ... tam longe a tot tuis et hominibus et rebus carissimis et suavissimis abesse voluisses, id. Att. 4, 15: tuā istuc refert, si curaveris, Plaut. Am. 2, 2, 109 (v. refert): Ly. Bene ego volo illi facere, si tu non nevis. Ph. Nempe de tuo. Ly. De meo: nam quod tuomst. meumst: omne meum autem tuomst, Plaut. Trin. 2, 2, 47 sq.: tuae potestatis semper tu tuaque omnia sint, Liv. 22, 39, 21.—
   2    Esp.: tuum est, it is thy part, duty, custom, etc.; with inf.: haud tuom istuc est vereri te, Plaut. Stich. 5, 4, 36: tuomst, si quid praeter spem evenit, mihi ignoscere, Ter. And. 4, 1, 53.—
   3    Made emphatic by the suffix pte or met (ante-class. and late Lat.): tuopte ingenio, Plaut. Capt. 2, 3, 11: tuopte consilio, id. Mil. 3, 1, 11: scio te sponte non tuāpte errasse, id. Trin. 3, 2, 40: tuismet litteris, App. Mag. p. 337. —
   B Pregn.
   1    Your, your own, i. e. favorable, auspicious, proper, suitable, or right for you: tempore non tuo, Mart. 10, 19, 12: haec hora est tua, id. 10, 19, 19: tempore tuo pugnasti, Liv. 38, 45, 10: neque occasioni tuae desis neque suam occasionem hosti des, id. 22, 39, 21 (v. suus).—
   2    Your own, your own master, self-possessed: compositus semperque tuus, Stat. S. 2, 2, 72; cf. id. Th. 4, 836; Arn. 1, 12.—
II Transf., for the obj. gen. tui: desiderio tuo, through desire for you, Ter. Heaut. 2, 3, 66: odio tuo, id. Phorm. 5, 8 (9), 27: omnis gratas amicitias in tuā observantiā vincam, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 24, 1.