λάπτω

English (LSJ)

fut. -ψω Il.16.161, (ἀπο-) Ar.Nu.811: aor.

   A ἔλαψα Epic. Alex.Adesp. 1.10, LXX Jd.7.5, (ἐξ-) Ar.Ach.1229: pf. λέλᾰφα Id.Fr. 598:—Med., fut. λάψομαι (ἐκ-) Id.Pax885: aor. ἐλαψάμην Pherecr. 95:—lap with the tongue, of wolves, λάψοντες γλώσσῃσιν . . μέλαν ὕδωρ Il.l.c., cf. LXX l.c., Plu.2.971a; πίνει τὰ καρχαρόδοντα λάπτοντα Arist.HA595a7; τῇ γλώττῃ λ. Ael.NA6.53; cf. κάπτω.    2 drink greedily, αἷμα λέλαφας Ar.Fr.l.c., cf. Epic.Alex.Adesp.l.c.; οἶνον Ath. 10.443e:—also in Med., λεπαστὴν λαψαμένοις gulp down, Pherecr. l.c.—In Ath.8.363a λαπάττειν shd. be restored for λάπτειν, unless it was an error of the writer, as in Eust.1413.3.

German (Pape)

[Seite 16] (VL. erkl. τῇ γλώττῃ πιεῖν), schlappen, mit hohler Zunge lecken u. saufen, wie Hunde u. Katzen, Arist. A. H. 8, 6 u. Ael. N. A. 6, 53; so von Wölfen, λάψοντες γλώσσῃσιν ὕδωρ, Il. 16, 161; vom Hunde, τὸ αἱμα λάπτουσι προθύμως, Plut. Sol. an. 16. – Uebh. gierig trinken, schlürfen, τὸ δ' αἱμα λέλαφας τοὐμόν, Ar. bei Ath. XI, 485 e, der es ἀθρόως πιεῖν erklärt, u. med., λεπαστήν, austrinken, XI, 485 a, aus Phereer.; Sp. sagten auch λάπτειν τινός. – Auch = λαπάζειν, ausleeren, soll es gebraucht sein, vgl. Ath. VIII, 363 a, wenn nicht mit Dindorf λαπάπτειν zu lesen ist.

Greek (Liddell-Scott)

λάπτω: μέλλ. ψω, Ἰλ., (ἀπο-) Ἀριστοφ. Νεφ. 811· ἀόρ. ἔλαψα Ποιητ. παρ’ Ἀπολλοδ. 3. 4, 4, (ἐξ-) Ἀριστοφ. Ἀχ. 1229· πρκμ. λέλᾰφα ὁ αὐτ. εἰς Ἀποσπ. 492. - Μέσ. (ἴδε κατωτ.)· μέλλ. λάψομαι (ἐκ-) ὁ αὐτ. ἐν Εἰρ. 885· ἀόρ. ἐλαψάμην Φερεκρ. ἐν «Κραπατάλλοις» 17. (Ἐκ τῆς √ΛΑΠ παράγεται ὡσαύτως τὸ λάπτης· πρβλ. Λατ. lamb-o (παρεντιθεμένου τοῦ m), lab-rum, labium· Ἀρχ. Γερμ. lef-sa (χεῖλος)· λιθ. lùp-a (χεῖλος, lip)· - ἡ ῥίζα γίνεται ΛΑΦ ἐν τῷ λαφύσσω, πρβλ. Ἀρχ. Γερμ. laffan (Ἀγγλ. to lap).) Πίνω ὕδωρ διὰ τῆς γλώσσης, ἐπὶ λύκων, λάψοντες γλώσσῃσιν... μέλαν ὕδωρ Ἰλ. Π. 161· ἐπὶ κυνῶν, Καλλ. Ἀποσπ. 247, Πλούτ. 2. 971Α· πίνει τὰ καρχαρόδοντα λάπτοντα Ἀριστ. π. τὰ Ζ. Ἱστ. 8. 6, 1· τῇ γλώσσῃ λ. Αἰλ. π. Ζ. 6. 53, πρβλ. κάπτω. 2) πίνω ἀπλήστως, πίνω, ῥοφῶ, αἷμα λέλαφας Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 492· οἶνον Ἀθήν. 443Ε· καπνὸν Λουκ. π. Ἀληθ. Ἱστ. 1. 23· - ὡσαύτως ἐν τῷ μέσ. τύπῳ λεπαστὴν λαψάμενος, καταπίνω, Φερεκρ. ἐν «Κραπατάλλοις» 17. - Παρ’ Ἀθην. 363Α λαπάττειν διορθωτέον ἀντὶ λάπτειν, ἐκτὸς ἂν θεωρηθῇ ὡς σφάλμα τοῦ συγγραφέως, ὡς παρ’ Εὐστ. 1413. 3.

French (Bailly abrégé)

f. λάψω, ao. ἔλαψα, pf. λέλαφα;
lécher avec la langue, laper.
Étymologie: R. Λαπ, lécher ; cf. lat. labrum.

English (Autenrieth)

fut. part. λάψοντες: lap up with the tongue, Il. 16.161†.