αἶνος
English (LSJ)
ὁ, (αἰνέω) poet. and Ion. word,
A tale, story, Il.23.652, Od.14.508, A.Supp.534 (lyr.); αἰνεῖν αἶνον to tell a tale, Id.Ag.1483 (lyr.), S.Ph.1380: esp. story with moral, fable, Hes. Op.202, Archil.86,89; ἄκουε δὴ τὸν αἶνον Call.Iamb.1.211: generally, saying, proverb, παλαιὸς αἶ. E.Fr.508, cf. Theoc.14.43; riddle, Carm.Pop.34. II = Att. ἔπαινος, praise, Il.23.795, Od.21.110, Pi.N.1.6; ἐπιτύμβιος αἶ. A.Ag.1547, cf. 780, S.OC707 (all lyr.); ἄξιος αἴνου μεγάλου Hdt.7.107 (v.l. ἐπαίνου), cf. LXXPs.8.2, al., Ev.Luc.18.43. III decree, resolution, τῶν Ἀχαιῶν IG4.926 (Epid.); κατ' αἶνον, opp. κατὰ ψήφισμα, SIG672.15 (Delph.), cf. EM36.16.
Greek (Liddell-Scott)
αἶνος: ὁ, παλαιὰ ποιητ. καὶ Ἰων. λέξις (πρβλ. αἰνέω) σημαίνουσα, Ι. = μῦθον, διήγημα, Ὀδ. Ξ. 508, Ἀρχίλ. 86. 89· αἰνεῖν αἶνον = διηγεῖσθαι ἱστορίαν, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1482, Σοφ. 1380· ἐντεῦθεν: μῦθος, ψευδὴς λόγος, ὡς οἱ τοῦ Αἰσώπου, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 200: ‒ καθόλου: ῥῆσις, παροιμία, Εὐρ. Ἀποσπ. 511., Θεόκρ. 14, 43. ΙΙ. = Ἀττ. ἔπαινος, ἐξύμνησις, Ἰλ. Ψ. 652, Ὀδ. Φ. 110, Πίνδ. κ. Τραγ.· ‒ ἐπιτυμβίδιος αἶνος, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1547· ‒ πρβλ. 780, Σοφ. Ο. Κ. 707. Συλλ. Ἐπιγρ. 380. 17· ἄξιος αἴνου μεγάλου, Ἡρόδ. 7. 107, (ὁ Βουττμ. ἐν Λεξιλόγῳ παραβάλλει τὴν λέξιν πρὸς τὸ Λατ. ajo).
French (Bailly abrégé)
ου (ὁ) :
1 récit, conte, histoire, sentence, proverbe;
2 louange.
Étymologie: v. αἴνη.
