Αὐσόνιος
πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται → every knowledge, when separated from justice and the other virtues, ought to be called cunning rather than wisdom | every form of knowledge when sundered from justice and the rest of virtue is seen to be plain roguery rather than wisdom
English (Slater)
Αὐσόνιος Ausonian i. e. Italian. ὑπὲ]ρ Αὐσονία[ς (ἁλὸς supp. Wil.: i. e. Adriatic) fr. 140b. 6.
Spanish (DGE)
-α, -ον
• Alolema(s): poét. fem. -ίη A.R.4.553, AP 7.233 (Apollonid.); Αὐσόνειος Lyc.1047; Αὐσώνιος Hsch.
I ausonio e.d., itálico o romano en autores de ese período, c. n. geográficos Αὐσονία ἅλς el mar de Sicilia luego Tirreno, Pi.Fr.140b.6, A.R.4.590, 660, τὸ Αὐσόνιον πέλαγος Str.2.5.20, 29, 5.3.6, 7.7.5, mare Ausonium Plb.34.15.4, κόλπος D.H.1.11, Σκύλλη de la Escila A.R.4.828, γαῖα Αὐσονία Italia A.R.4.553, AP 9.656.10, νῆσοι Αὐσονίαι las islas ausonias Orph.A.1249
•c. otros subst., gener. en plu. o colect. τάφοι Lyc.l.c., στρατιή AP 7.233 (Apollonid.), θεσμοί AP 7.589 (Agath.), ὕπατοι AP 9.280 (Apollonid.), νόμισμα AP 9.660
•como epít. de Zeus, Nonn.D.41.390, de Baco AP 11.403 (Luc.)
•fig. de Caracalla ὁ Αὐ. θήρ la fiera ausonia Orác. en D.C.77.16.8, D.C.77.23.4.
II subst.
1 ὁ Αὐ. Ausonio poeta latino, IV d.C., Aus., I.
2 οἱ Αὐσόνιοι ét. de Ausonia, los ausonios, e.d., los itálicos o romanos Nonn.D.41.366, AP 7.591 (Iul.); cf. Αὔσονες.
