διϊπετής
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
(better διειπετής, cf. Zenodor. ap. Sch. Od. 4.477), ές, (< πίπτω) fallen from Zeus, i.e. from heaven, Epic epithet of streams, fed or swollen by rain, Il. 16.174, Od. 4.477, Hes. Fr. 217; νάματ' οὐ δ., of stagnant water, E. Hyps. Fr. 5 (3).31; δ. ὕδατα, of rain, Plu. Mar. 21. generally, divine, bright, χαλκός Emp. 100.9; αἰθὴρ διϊπετής divine, holy, E. Ba. 1267; δ. πυρσοῖς gleaming with fires, Id. Rh. 43 (lyr.).
in continual flow, Hp. Mul. 1.24 (expld. as = διαυγής, καθαρός, Erot.). διϊπετέες οἰωνοί, prob. hovering in the sky, h.Ven. 4.
French (Bailly abrégé)
ής, ές :
qui tombe de Zeus, càd du ciel : ποταμός IL, OD fleuve ou torrent tombant du ciel, càd formé d'eau pluviale ; διϊπετῆ ὕδατα PLUT eaux de pluie.
Étymologie: Διός, πίπτω.
German (Pape)
ές (πίπτω, Wurzel Πετ-), vom Zeus (d.h. vom Himmel) herabgefallen; scheint ursprünglich nur Beiwort von Flüssen gewesen zu sein; die zu Grunde liegende Vorstellung ist die, daß die Quellen durch das Regenwasser gespeist werden; Apoll. Lex. Hom. p. 58.33 διϊπετέος ἀπὸ Διὸς πεπληρωμένου. Bei Homer siebenmal, von Flüssen, im genitiv., διϊπετέος ποταμοῖο Versende: Il. 16.174, 17.263, 21.268, 326, Od. 4.477, 581, 7.284. – Hes. frg. bei Schol. Ap.Rh. 1.757, ποταμός, der vom Regen entstehende, anschwellende, wie Plut. Mar. 21 ὕδατα δ. vom Regen sagt; ἄνεμοι Nonn. D. 5.220; Eur. Bacch. 1266 vrbdt αἰθὴρ λαμπρότερος καὶ διϊπετέστερος, nach EM. = διαυγέστερος, heller, reiner, vielleicht mit Beziehung auf die Blitze, die nach EM. ebenfalls διϊπετεῖς heißen; διϊπετῆ νεῶν σταθμά (πυρσοῖς πυραίθει στρατός) Eur. Rhes. 43. – Vgl. διοπετής.
