ιδιωτικός

Greek Monolingual

-ή, -ό (ΑΜ ιδιωτικός, -ή, -όν) ιδιώτης
αυτός που ανήκει ή αναφέρεται σε ιδιώτη (α. «ιδιωτικά δάνεια» — δάνεια που δόθηκαν από ιδιώτη και όχι από το δημόσιο» β. «ιδιωτικό σχολείο» γ. «εἰς πύργον μέγαν... ἰδιωτικόν», Ηρόδ.)
νεοελλ.
φρ.
1. «ιδιωτικά συμβόλαια» — συμβόλαια που γίνονται μεταξύ ιδιωτών
2. «ιδιωτική κατηγορία» — η άσκηση ποινικής αγωγής από αδικημένο άτομο
3. «ιδιωτικό δίκαιο» — το δίκαιο που ρυθμίζει τις σχέσεις τών ατόμων μεταξύ τους
μσν.
1. αυτός που έγινε από άπειρο άνθρωπο
2. ο ιδιόκτητος
3. κοσμικός, σε αντιδιαστολή προς τον ιερό ή τον εκκλησιαστικό
αρχ.
1. (για λόγο, ύφος, έκφραση) αυτός που λέχθηκε άτεχνα, άκομψα
2. (για γλώσσα) χυδαία
3. (για πρόσ.) αυτός που δεν έχει ειδικό επάγγελμα
4. φρ. α. «ἰδιωτικὸν σύγγραμμα» — σύγγραμμα που δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο (Πλάτ.)
β) «ἰδιωτικὸς κανών» — φόρος που επιβαλλόταν σε ιδιώτη για γη που του ανήκε
γ. «ἰδιωτικὸς οἰωνός» — οιωνός που δεν προλέγει σημαντικά πράγματα
δ) «ἰδιωτικός βίος» — μοναχικός βίος.
επίρρ...
ιδιωτικώς και -ά (Α ἰδιωτικῶς)
νεοελλ.
1. με τρόπο που αρμόζει σε ιδιώτη
2. ατομικά, προσωπικά
3. εμπιστευτικά
αρχ.
1. ατέχνως
2. με ειδικό τρόπο
3. φρ. «ἰδιωτικῶς τὸ σῶμα ἔχω» — αμελώ τις σωματικές ασκήσεις.