μολοσσός
εἰ γάρ κεν καὶ σμικρὸν ἐπὶ σμικρῷ καταθεῖο καὶ θαμὰ τοῦτ᾽ ἔρδοις, τάχα κεν μέγα καὶ τὸ γένοιτο → for if you add only a little to a little and do this often, soon that little will become great (Hesiod W&D, 361-362)
English (LSJ)
ὁ, in Metric, the foot, DH. Comp. 17, Heph. 3.2, 11.2.
Greek Monolingual
(Α μολοσσός, αττ. τ. μολοττός, -όν, θηλ. και μολοσσίς, αττ. τ. μολοττίς, -ίδος)
1. (το αρσ. πληθ. ως κύριο όν.) οι Μολοσσοί
πρωτοελληνικό ή πιθανώς ιλλυρικό φύλο που μετακινήθηκε κατά το 1200 π.Χ. από τη δυτική Μακεδονία στην κεντρική Ήπειρο και, αφού έδιωξε τους κατοίκους (τους κατόπιν Θεσσαλούς) ανατολικότερα, εγκαταστάθηκε στο λεκανοπέδιο τών Ιωαννίνων, κυριάρχησε σε όλη την Ήπειρο και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο κατά τους ιστορικούς χρόνους
2. το αρσ. ως ουσ. ο μολοσσός
α) είδος μεγαλόσωμου ποιμενικού σκύλου
β) (ενν. πούς) εξάσημος μετρικός πους (---) που προήλθε από τη συναίρεση τών βραχειών συλλαβών τών ιωνικών από μείζονος και τών ιωνικών από ελάσσονος ποδών, δηλ. από -- ∪ ∪ ή ∪ ∪ --.
νεοελλ.
το αρσ. ως ουσ. ζωολ. κοινή ονομασία 90 περίπου ειδών δύσμορφων νυχτερίδων με χονδροειδές σώμα, της οικογένειας molossidae
αρχ.
1. μολοσσικός
2. φρ. «Μολοσσὶς (γῆ)» — η Μολοσσία, χώρα της Ηπείρου.
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ.].
