φραστικός
Μιμοῦ τὰ σεμνά, μὴ κακῶν μιμοῦ τρόπους → Graves imitatormores, ne imitator malos → Das Edle nimm zum Vorbild, nicht der Schlechten Art
English (LSJ)
φραστική, φραστικόν, indicative, expressive, τινος Pl.Def.414d; τὸ φ. μέρος τοῦ λόγου, opp. ἡ νόησις, Longin.30.1; φ. τόποι expressive, Id.32.6; φ. δύναμις M.Ant.1.16, Ael.VH3.1; of persons, eloquent, D.L.5.65: τὸ φ. power of speaking, Placit.5.20.4.
German (Pape)
[Seite 1303] zum Sprechen, Reden gehörig, geschickt, τὸ φραστικόν, die Fähigkeit zu sprechen, Plut. plac. phil. 5, 20.
French (Bailly abrégé)
ή, όν :
qui concerne la parole ; τὸ φραστικόν PLUT la facilité de parole.
Étymologie: φράζω.
Russian (Dvoretsky)
φραστικός:
1 указывающий, объясняющий, обозначающий (λόγος φωνὴ φραστικὴ ἑκάστου τῶν ὄντων, sc. ἐστίν Plat.);
2 умеющий говорить, легко изъясняющийся (ἀνήρ Plut.) - см. тж. φραστικόν.
Greek (Liddell-Scott)
φραστικός: -ή, -όν, (φράζω) ὁ ἁρμόζων εἰς δήλωσιν ἢ ἔκφρασίν τινος, μεταγεν. φραστικὴ (φωνὴ) ἑκάστου τῶν ὄντων Πλάτ. Ὅρος 414D ˙ τὸ φρ. μέρος τοῦ λόγου ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὸ νόησις, Λογγῖνος 30˙ φ. τόποι, ἐκφραστικοί, ὁ αὐτ. 32. 6˙ φρ. δύναμις Αἰλ. Ποικ. Ἱστ. 3. 1˙ ἐπὶ προσώπων, εὔγλωττος, Διογέν. Λαέρτ. 5. 65˙ ― τὸ φραστικόν, ἡ δύναμις τοῦ λαλεῖν, ἡ γλῶσσα, Πλούτ. 2. 909Α.
Greek Monolingual
-ή, -ό / φραστικός, -ή, -όν, ΝΑ
νεοελλ.
αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη φράση (α. «φραστικοί τρόποι» β. «φραστικά σφάλματα» γ. «φραστικό πυροτέχνημα»)
αρχ.
1. ο κατάλληλος να δηλώσει, να εκφράσει κάτι
2. εκφραστικός, εύγλωττος
3. το ουδ. ως ουσ. τὸ φραστικόν
η ικανότητα έκφρασης, η γλώσσα.
[ΕΤΥΜΟΛ. < φράζω (Ι), μέσω του αμάρτυρου ρηματ. επιθ. φραστός, το οποίο απαντά μόνο ως β' συνθετικό λέξεων].
