γενέτης

English (LSJ)

ου, ὁ,

   A begetter, ancestor, E.Or.1011 (anap.), Call.Epigr. 23.2; father, IG3.1335, 12(7).115 (Amorgos); γενέται καὶ πατρὶς ἔχουσιν ὀστέα, i.e. the tomb of my fathers, BMus.Inscr.2.179,al.: in pl., parents, IG4.682 (Hermione): generally, author, Epigr.Gr.979.4 (Philae).    2 son, ὁ Διὸς γ. S.OT472; ὁ ἐμὸς γ. E.Ion916 (lyr.).    II as Adj., = γενέθλιος, θεοί A.Supp.77 (lyr.), E.Ion 1130.    2 produced, ὁ Νεῖλος θέρει γ. Olymp.in Mete.94.9.

German (Pape)

[Seite 482] ὁ, 1) der Erzeuger, Vater, Eur. Or. 1010 Tr. 1288 u. sp. D., wie Diogen. ep. (VII, 613). – 2) der Erzeugte, Sohn, Soph. O. R. 470; Eur. Ion. 916. – Als adj. = γενέθλιος; θεοί, Stammgötter, Urheber des Geschlechts, Aesch. Suppl. 77; Eur. Ion. 1149.

Greek (Liddell-Scott)

γενέτης: -ου, ὁ, ὁ γεννήσας, πατήρ, πρόγονος, Εὐρ. Ὀρ. 1011, Συλλ. Ἐπιγρ. 765, κ ἀλλ.· κατὰ πληθ., γονεῖς, αὐτόθι 1212· - καθόλου, δημιουργός, παραγωγός, ποιητής τινος, Ἐπιγράμμ. Ἑλλ. 979. 4· πρβλ. Ἰακ. Α.II. σ. 48. 2) ὁ γεννηθείς, ὁ υἱός, ὁ Διὸς γ. Σοφ. Ο. Τ. 472· ὁ ἐμὸς γ. Εὐρ. Ἴωνι 916· πρβλ. γενέτειρα. ΙΙ. ὠς ἐπίθ. = γενέθλιος, Λατ. gentilis, π.χ. θεοὶ Αἰσχύλ. Ἱκέτ. 77, Εὐρ. Ἴωνι 1130· πρβλ. γεννήτης.

French (Bailly abrégé)

ου;
I. adj. m. qui préside à la naissance;
II. subst. ὁ γενέτης :
1 père;
2 fils.
Étymologie: γίγνομαι.

Spanish (DGE)

-ου

• Alolema(s): γενέτας E.Or.1011

• Morfología: [plu. dat. γενέτῃσιν Hp.Iusi.1]
I 1ancestral θεοί A.Supp.77.
2 que favorece la procreación θεοί E.Io 1130
•creador, engendrador εἷς δαίμων μέγας γ., ἀρχὸς ἁπάντων Orác. en Orph.Fr.169.1, διότι καὶ ὁ Νεῖλος θέρει γ. ἐστί Olymp.in Mete.94.9.
II subst. ὁ γ.
1 padre εἰς ἐμὲ καὶ γενέταν ἐμόν E.l.c., Καλλιμάχου ... παῖδα τε καὶ γενέτην Call.Epigr.21.2, πάτραν καὶ γενέτην ἔνεπε sobre una tumba IMEG 43.2 (I a.C.), cf. Orph.A.151, IG 2².7447.13 (II d.C.), 12(7).115.16 (Amorgos II/I a.C.), TAM 3.66.4 (Termeso III d.C.)
•plu. progenitores, padres (padre y madre) ἡγήσασθαί τε τὸν διδάξαντά με ... ἶσα γενέτῃσιν ἐμοῖσιν Hp.l.c., cf. IG 4.682.14 (Hermíone III a.C.), GVI 1026.5 (Tracia II d.C.)
•fig. autor οὗπερ ἔφυν γενέτου ref. a los versos de un epigrama IPh.143.4 (I a.C.), τίς καρπῶν γενέτης; Hymn.Mag.1.2.
2 hijo ὁ Διὸς γ. S.OT 470, cf. E.Io 916.

Greek Monolingual

γενέτης, ο (θηλ. γενέτις, η) (AM)
1. πρόγονος
2. στον πληθ. α) πρόγονοι
β) οι γονείς
αρχ.
1. ο πατέρας
2. ο δημιουργός
3. ο γιος
4. (ως επίθ. θεού) ο γενέθλιος, ο προστάτης του γένους.
[ΕΤΥΜΟΛ. < γενέ-της
από τη δισύλλαβη μορφή γενε- (< γεν∂-) της ρίζας γεν- του γίγνομαι].

Greek Monotonic

γενέτης: -ου, ὁ (γείνομαι),
I. 1. γεννήτορας, δημιουργός, πατέρας, πρόγονος, σε Ευρ., και στον πληθ., γονείς, στον ίδ.
2. (γίγνομαι), γεννηθείς, γιος, σε Σοφ., Ευρ.
II. ως επίθ. = γενέθλιος· γενέθλιοι θεοί, σε Αισχύλ., Ευρ.

Russian (Dvoretsky)

γενέτης: ου adj. m покровительствующий роду, родовой (θεοί Aesch., Eur.).
ου ὁ
1) родитель, отец Eur., Anth.;
2) дитя, сын Soph., Eur.

Middle Liddell

[(I.1.) from γείνομαι; (I.2.) from γίγνομαι
I. the begetter, father, ancestor, Eur., and in pl. parents, Eur.
2. the begotten, the son, Soph., Eur.
II. as adj., = γενέθλιοι θεοί, Aesch., Eur.