Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

lamentor: Difference between revisions

From LSJ

Ἓν οἶδα, ὅτι οὐδὲν οἶδα → I know only one thing, that I know nothing | all I know is that I know nothing.

Diogenes Laertius, Lives of the Philosophers, Book 2 sec. 32.
(Gf-D_5)
(3_7)
Line 4: Line 4:
{{Gaffiot
{{Gaffiot
|gf=<b>lāmentor</b>,¹² ātus sum, ārī,<br /><b>1</b> intr., pleurer, gémir, se plaindre : Pl. Mil. 1031 ; Cic. Phil. 12, 2 ; Tusc. 2, 49, etc.<br /><b>2</b> tr., se lamenter sur, déplorer : cæcitatem Cic. Tusc. 5, 112, déplorer la cécité, cf. Cic. Tusc. 1, 75 ; Cat. 4, 4 &#124;&#124; [avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224<br /><b>3</b> [[lamentatus]] au sens pass. : <b> a)</b> pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; <b> b)</b> qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224 &#124;&#124; [pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.||[avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224<br /><b>3</b> [[lamentatus]] au sens pass. : <b> a)</b> pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; <b> b)</b> qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224||[pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.
|gf=<b>lāmentor</b>,¹² ātus sum, ārī,<br /><b>1</b> intr., pleurer, gémir, se plaindre : Pl. Mil. 1031 ; Cic. Phil. 12, 2 ; Tusc. 2, 49, etc.<br /><b>2</b> tr., se lamenter sur, déplorer : cæcitatem Cic. Tusc. 5, 112, déplorer la cécité, cf. Cic. Tusc. 1, 75 ; Cat. 4, 4 &#124;&#124; [avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224<br /><b>3</b> [[lamentatus]] au sens pass. : <b> a)</b> pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; <b> b)</b> qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224 &#124;&#124; [pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.||[avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224<br /><b>3</b> [[lamentatus]] au sens pass. : <b> a)</b> pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; <b> b)</b> qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224||[pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.
}}
{{Georges
|georg=lāmentor, ātus [[sum]], ārī, I) v. intr. wehklagen, [[heulen]] u. [[jammern]], flere ac lamentari, Cic.: lamentari ac plangere, Suet.: [[flebiliter]] in vulnere, Cic.: [[clamor]] lamentantium mulierum, Liv. – [[Passiv]] unpers., maeretur, fletur, lamentatur ([[man]] wehklagt) diebus plusculis, Apul. [[met]]. 4, 33. – II) v. tr. [[über]] [[etwas]] wehklagen, [[etwas]] [[bejammern]], minas [[sexaginta]], Plaut.: obitum, Lucr.: vitam, Cic.: caecitatem, Cic.: se ipsum, Plaut.: matrem mortuam, Ter.: [[hic]] fratrem, propinquum [[ille]], [[alius]] parentes lamentari, Tac. – m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Pseud. 313. Hor. ep. 2, 1, 224. – m. Partic. fut. act., lamentabantur in morbo [[quasi]] [[turpiter]] et [[miserabiliter]] perituri, Val. Max. 2, 6, 11. – Partiz. lāmentātus, a, um [[passiv]], α) beweint, Sil. 13, 712. – β) [[mit]] Wehklagen erfüllt, [[von]] Wehklagen ertönend, Stat. Theb. 12, 224. – / Parag. Infin. lamentarier, Plaut. Pers. 742.
}}
}}

Revision as of 09:27, 15 August 2017

Latin > English (Lewis & Short)

lāmentor: ātus, 1,
I v. dep. n. and a. lamentum, to wail, moan, weep, lament (class.).
   (a)    Neutr.: lamentari, cruciari, Plaut. Mil. 4, 2, 40: quod nunc lamentari, id. Pers. 1, 3, 94: praeter ceteras lamentari, Ter. And. 1, 1, 94: lapides flere ac lamentari cogere, Cic. de Or. 1, 57, 245: Hebiliter lamentari, id. Tusc. 2, 21, 49; id. Phil. 12, 1, 2: ac plangere, Suet. Ner. 49: quid ego hic animo lamentor, Enn. ap. Don. Ter. Phorm. 5, 4, 2 (Ann. v. 210 Vahl.): Thetis quoque lamentando pausam fecit filio, Plaut. Truc. 4, 2, 18.—
   (b)    Act., to weep over a person or thing, to bewail, lament, bemoan: conqueri fortunam advorsam, non lamentari decet, Id viri est officium; fletus muliebri ingenio additus est, Pac. ap. Cic. Tusc. 2, 21, 50 (Trag. Rel. v. 268 Rib.): nam haec quidem vita mors est, quam lamentari possem, Cic. Tusc. 1, 31, 75: caecitatem, id. ib. 5, 38, 112: se ipsum, Plaut. Pers. 4, 9, 7: suam matrem mortuam, Ter. Phorm. 1, 2, 46: ut nemo ad lamentandam tanti imperii calamitatem relinquatur, Cic. Cat. 4, 2, 4.—With object.clause, Plaut. Ps. 1, 3, 79; so, cum lamentamur, non apparere labores Nostros, Hor. Ep. 2, 1, 224.—
II Pass. (poet. and late Lat.; cf. lamento).—Part. perf. in pass. signif. (poet.), wept over, bewailed: fata per urbem Lamentata, Sil. 13, 711; so, Dindyma, resounding with lamentations, Stat. Th. 12, 224.—
   2    Impers. pass.: maeretur, fletur, lamentatur diebus plusculis, App. M. 4, p. 157.

Latin > French (Gaffiot 2016)

lāmentor,¹² ātus sum, ārī,
1 intr., pleurer, gémir, se plaindre : Pl. Mil. 1031 ; Cic. Phil. 12, 2 ; Tusc. 2, 49, etc.
2 tr., se lamenter sur, déplorer : cæcitatem Cic. Tusc. 5, 112, déplorer la cécité, cf. Cic. Tusc. 1, 75 ; Cat. 4, 4 || [avec prop. inf.] déplorer que : Pl. Ps. 313 ; Hor. Ep. 2, 1, 224
3 lamentatus au sens pass. : a) pleuré, déploré : Sil. 13, 712 ; b) qui retentit de lamentations : Stat. Th. 12, 224 || [pass. impers.] lamentatur Apul. M. 4, 33, on se lamente. inf. -arier Pl. Pers. 742.

Latin > German (Georges)

lāmentor, ātus sum, ārī, I) v. intr. wehklagen, heulen u. jammern, flere ac lamentari, Cic.: lamentari ac plangere, Suet.: flebiliter in vulnere, Cic.: clamor lamentantium mulierum, Liv. – Passiv unpers., maeretur, fletur, lamentatur (man wehklagt) diebus plusculis, Apul. met. 4, 33. – II) v. tr. über etwas wehklagen, etwas bejammern, minas sexaginta, Plaut.: obitum, Lucr.: vitam, Cic.: caecitatem, Cic.: se ipsum, Plaut.: matrem mortuam, Ter.: hic fratrem, propinquum ille, alius parentes lamentari, Tac. – m. folg. Acc. u. Infin., Plaut. Pseud. 313. Hor. ep. 2, 1, 224. – m. Partic. fut. act., lamentabantur in morbo quasi turpiter et miserabiliter perituri, Val. Max. 2, 6, 11. – Partiz. lāmentātus, a, um passiv, α) beweint, Sil. 13, 712. – β) mit Wehklagen erfüllt, von Wehklagen ertönend, Stat. Theb. 12, 224. – / Parag. Infin. lamentarier, Plaut. Pers. 742.