ἄτηκτος

English (LSJ)

ον,

   A not melted or to be melted by fire, χιών Pl.Phd.106a; ἄ. πυρί Arist.GA762a31, cf. Mete.388b24.    2 insoluble in oil, Dsc. 5.160.    II metaph., not to be softened or subdued, νόμοις ἄτηκτοι Pl.Lg.853d.

German (Pape)

[Seite 386] nicht geschmolzen, χιών Plat. Phaed. 106 a; nicht zu schmelzen, unschmelzbar, Tim. 73 e; Arist. (s. ἄτεγκτος); übertr., nicht zu erweichen, νόμοις Plat. Legg. IX, 853 d.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
non fondu.
Étymologie: ἀ, τήκω.

Spanish (DGE)

-ον
I no fundido, no licuado χιών Pl.Phd.106a.
II 1no soluble por efecto del agua u otro disolvente (τὴν γῆν) ἐάσαντα ἄτηκτον Pl.Ti.60e, cf. 61b, Dsc.5.160.
2 no fusible, que no se funde o licúa (γῆν) ... ὑπ' ἀμφοῖν ἄτηκτον ἀπηργάσατο hizo (la tierra) indestructible por ambos (el agua y el fuego), Pl.Ti.73e, σώματα τηκτὰ καὶ ἄτηκτα Pl.Sph.265c, cf. Arist.Mete.385^a12, 20, 33, 378^b24, πυρὶ ἄτηκτα de huesos y materia córnea, Arist.GA 762^a31, de ciertas piedras, Arist.Mete.378^a23, ἡ λιθάργυρος Gal.13.398.
3 fig. de pers. que no se ablanda, inflexible νόμοις ... ἄτηκτοι Pl.Lg.853d.

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἄτηκτος, -ον) τήκω
αυτός που δεν έχει ή που δεν είναι δυνατόν να λειώσει
αρχ.
ανυπότακτος, σκληρός. ατημέλεια και ατημελησία, η (Μ ἀτημέλεια και -μελησία) ατημελής
παραμέληση, ολιγωρία, αφροντισιά
νεοελλ.
αδιαφορία για το ντύσιμο και την ευπρεπή εμφάνιση.

Greek Monotonic

ἄτηκτος: -ον, αυτός που δεν έλιωσε ή δεν λιώνει, σε Πλάτ.

Russian (Dvoretsky)

ἄτηκτος: 1) не расплавленный (ἄ. καὶ ἀμάλακτος Arst.);
2) не растаявший (χιών Plat.);
3) нерастворимый (ὑπό τινος Plat.);
4) не поддающийся воздействию, неподатливый (νόμοις, καθάπερ τὰ σπέρματα πυρί Plat.).