δίφυιος
Ἥξει τὸ γῆρας πᾶσαν αἰτίαν φέρον → Veniet senectus omne crimen sustinens → Bald kommt das Alter, das an allem trägt die Schuld
English (LSJ)
[ῐ], ον,
A = διφυής, Antag.1.7. II = δύο, A.Ag.1469 (lyr.). III = διπλοῦς, Schwyzer 411.5, 419.8 (Elis): ζίφ- prob. in ib.410.1 (ibid.).
German (Pape)
[Seite 645] doppelgestaltig, wie διφυής; σῶμα Antagoras bei D. L. 4, 26; Τανταλίδαι, die beiden T., Aesch. Ag. 1447.
Greek (Liddell-Scott)
δίφυιος: [ῐ], -ον, = διφυής, Ἀνταγόρας παρὰ Διογ. Λ. 4. 27. ΙΙ. = δύο, Αἰσχύλ. Ἀγ. 1468· ― φυίω εἶναι Αἰολ. ἀντὶ φύω, Ε. Μ. 254. 17· πρβλ. δεκάφυιος.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
de double nature ; au plur. deux.
Étymologie: διφυής.
Spanish (DGE)
-ον
• Alolema(s): el. ζίφυιος IO 2.6, 3.1 (ambas VII/VI a.C.)
• Prosodia: [-ῐ-]
• Morfología: [plu. dat. διφυίοισιν A.A.1468]
1 de naturaleza doble σῶμα δ. de Eros, Antag.1.7.
2 poét. dos δαῖμον, ὃς ἐμπίτνεις ... διφυίοισι Τανταλίδαισιν ¡oh demon! que te lanzas contra los dos Tantálidas, e.e. contra los Atridas A.l.c.
3 doble, multipicado por dos ζίφ[υιον ... ζίκ] αιον ἀποτινέτο IO 3.1, cf. 4.5 (ambas VII/VI a.C.)
•neutr. sg. subst. τὸ δ. el doble ζίφυιον ἀποτινέτο IO 2.6 (VII/VI a.C.), cf. 18.8 (V/IV a.C.).
