ἀποστάτης

English (LSJ)

[τᾰ], ου, ὁ,

   A deserter, rebel, ἀ. τοῦ βασιλέως Plb. 5.57.4, cf. Wilcken Chr.10 (ii B.C.), Plu.Cim.10; seceder, SIG705.41,50(Delph., ii B.C.).    II runaway slave, Plu.Rom.0; ἀ. κύων runaway dog, Id.2.821d.    III Lat. apostata, apostate, Cod.Theod. 16.7.7.

German (Pape)

[Seite 326] ὁ, der Abfallende, Abtrünnige, τινός Pol. 5, 57; βασιλέως Plut. Cim. 10; u. a. Sp.

Greek (Liddell-Scott)

ἀποστάτης: -ου, ὁ, δραπέτης δοῦλος, Πλουτ. Ρωμ. 9· λιποτάκτης, ἐπαναστάτης, ἀπ. τοῦ βασιλέως Πολύβ. 5. 57, 4, Πλουτ. Κίμ. 10· ἀπ. κύων, δραπέτης, ὁ αὐτ. 2. 821D. ΙΙ. Παρ’ Ἐκκλ., ἀποστάτης, ἀρνησίθρησκος.

French (Bailly abrégé)

ου (ὁ) :
1 esclave fugitif;
2 rebelle, traître;
3 eccl. apostat.
Étymologie: ἀφίστημι.

Spanish (DGE)

-ου, ὁ 1 desertor, rebelde Αἰγύπτιοι PTeb.781.7 (II a.C.), PAmh.30.34 (II a.C.), Κυρρησταί Plb.5.57.4, οἰκέται Plu.Rom.9, δοῦλοι Mon.Anc.Gr.13.14, κύνες ἀποστάται perros fugitivos Plu.2.821b, frec. en lit. crist. ἄγγελος Iren.Lugd.Haer.4.40.3, δράκων Gr.Nyss.Eun.3.10.16, Phys.A 64.3, διάβολος Oecum.Apoc.p.153
•pred. y subst. desertor, rebelde, secesionista c. gen. τῆς πατρίδος Plb.11.28.5, τοῦ πατρός D.H.4.55, ἐγ Βοιωτίας ἀποστάται γεγενημένοι FD 2.70a.50
•del hombre ἀ. αὐτοῦ (τοῦ θείου νόμου) desertor de la ley divina Eus.Is.53
•sin rég., D.H.6.46, FD 2.70a.41, D.S.2.25, del Demonio respecto a Dios, Clem.Al.Strom.1.17.85, como sign. del n. sem. «Satán», Iust.Phil.Dial.103.5.
2 apóstata lat. apostatarum sacrilegum nomen, Cod.Theod.16.7.7, por parte de los Ebionistas dicho de San Pablo ἀ. τοῦ νόμου Eus.HE 3.27.4, subst., del emperador Juliano ὁ Ἀ Gr.Naz.M.35.1112C, cf. Ath.Al.M.25.592A.