διϊπετής

English (LSJ)

(better διειπετής, cf. Zenodor. ap. Sch. Od. 4.477), ές, (< πίπτω) fallen from Zeus, i.e. from heaven, Epic epithet of streams, fed or swollen by rain, Il. 16.174, Od. 4.477, Hes. Fr. 217; νάματ' οὐ δ., of stagnant water, E. Hyps. Fr. 5 (3).31; δ. ὕδατα, of rain, Plu. Mar. 21. generally, divine, bright, χαλκός Emp. 100.9; αἰθὴρ διϊπετής divine, holy, E. Ba. 1267; δ. πυρσοῖς gleaming with fires, Id. Rh. 43 (lyr.).
in continual flow, Hp. Mul. 1.24 (expld. as = διαυγής, καθαρός, Erot.). διϊπετέες οἰωνοί, prob. hovering in the sky, h.Ven. 4.

French (Bailly abrégé)

ής, ές :
qui tombe de Zeus, càd du ciel : ποταμός IL, OD fleuve ou torrent tombant du ciel, càd formé d'eau pluviale ; διϊπετῆ ὕδατα PLUT eaux de pluie.
Étymologie: Διός, πίπτω.