μιξολύδιος

English (LSJ)

[ῡ], ον, A half-Lydian, of the Mysian dialect, μιξολύδιον… πως καὶ μιξοφρύγιον Xanth.8. II in Music, mixolydian, τόνος Aristox.Harm.2p.37M., Bacch.Harm.46; ἁρμονία Plu.2.1136c; εἶδος τοῦ διὰ πασῶν Cleonid. 9.

German (Pape)

[Seite 189] halb lydisch, eine Tonart; Strab. XII, 572; Music.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
à moitié lydien.
Étymologie: μίγνυμι, Λυδία.

Greek (Liddell-Scott)

μιξολύδιος: [ῡ], -ον, ἐπὶ τῆς διαλέκτου τῶν Μυσῶν, μεμιγμένη μετὰ λυδικῶν λέξεων, μαρτυρεῖν δὲ καὶ τὴν διάλεκτον· μιξολύδιον γάρ πως εἶναι καὶ μιξοφρύγιον Στράβ. 572, πρβλ. Ξανθ. Ἀποσπ. 8· ἐξυπ. ἁρμονία, καὶ ἡ μιξολύδιος παθητική τίς ἐστι τραγῳδίαις ἁρμόζουσα Πλούτ. 2, 936C: - μιξολῡδιστί, ἐπίρρ. κατὰ τὴν μικτὴν Λυδίαν ἁρμονίαν, Πλάτ. Πολ. 398Ε, Ἀριστ. Πολιτικ. 8. 5, 22· ἴδε Chapell Ἱστ. τῆς Μουσικῆς, σ. 112.

Greek Monolingual

-α, -ο, θηλ. και -ος (Α μιξολύδιος, -ον)
φρ. «μιξολύδιος τόνος» ή «μιξολύδιος τρόπος» ή «μιξολύδιος αρμονία» — ένας από τους οκτάχορδους τρόπους του διατονικού γένους, η δημιουργία του οποίου αποδίδεται στη Σαπφώ ή στον Πυθαγόρα
αρχ.
αναμεμιγμένος με λυδικά στοιχεία.
[ΕΤΥΜΟΛ. < θ. μιξ(ο)- του μίγνυμι / μείγνυμι + λύδιος (< Λυδία)].

Greek Monotonic

μιξολύδιος: [ῡ], -ον, κατά το ήμισυ Λυδικός (ως προς τη διάλεκτο ή τη μουσική κλίμακα), σε Στράβ.· μιξο-λυδιστί, επίρρ., με το ανάμεικτο Λυδικό μέτρο, σε Πλάτ.

Middle Liddell

μιξο-λύ¯διος, ον
half-Lydian, Strab.

Wikipedia EN

The term "Mixolydian mode" may refer to one of three things: the name applied to one of the ancient Greek harmoniai or tonoi, based on a particular octave species or scale; one of the medieval church modes; a modern musical mode or diatonic scale, related to the medieval mode. (The Hypomixolydian mode of medieval music, by contrast, has no modern counterpart.)

The idea of a Mixolydian mode comes from the music theory of ancient Greece. The invention of the ancient Greek Mixolydian mode was attributed to Sappho, the 7th-century-B.C. poet and musician. However, what the ancient Greeks thought of as Mixolydian was very different from the modern interpretation of the mode.

In Greek theory, the Mixolydian tonos (the term "mode" is a later Latin term) employs a scale (or "octave species") corresponding to the Greek Hypolydian mode inverted. In its diatonic genus, this is a scale descending from paramese to hypate hypaton. In the diatonic genus, a whole tone (paramese to mese) followed by two conjunct inverted Lydian tetrachords (each being two whole tones followed by a semitone descending). This diatonic genus of the scale is roughly the equivalent of playing all the white notes of a piano from B to B, which is also known as modern Locrian mode.