πτύον
Ὁ δὲ μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι' αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός → Whoever is incapable of associating, or has no need to because of self-sufficiency, is no part of a state; so he is either a beast or a god
English (LSJ)
[ῠ], τό,
A winnowing-shovel, fan, Il.13.588 (in poet. gen. πτυόφιν), A.Fr.210, S.Fr.1084, Theoc.7.156, Porph.Antr.35:—πτέον is Att. acc. to Ael. Dion.Fr.288, Poll.1.245, etc.
German (Pape)
[Seite 811] τό, die Wurfschaufel, mit der das ausgedroschene Getreide auf der Tenne in die Höhe geworfen wurde, um es von der Spreu zu reinigen, ὅτ' ἀπὸ πλατέος πτυόφιν μεγάλην κατ' ἀλωὴν θρώσκωσιν κύαμοι, Il. 13, 588, vgl. 5, 500; πρὸς πτύοις πεπλεγμένην, Aesch. frg. 192; Soph. frg. 931; Sp. πτέον; vgl. Lob. Phryn. 321. – Auch ein Getreidemaaß; davon δίπτυον, bei den Cypriern der halbe Medimnos, Hesych.
Greek (Liddell-Scott)
πτύον: τό, (πτύω) πτυάριον χρήσιμον εἰς λίκμησιν, Λατ. vannus δι’ οὗ ὁ σῖτος κατὰ τὸ ἁλώνισμα λικμίζεται, Ἰλ. Ν. 588 (ἐν τῇ ποιητ. γεν. πτυόφιν), Αἰσχύλ. Ἀποσπ. 208, Σοφ. Ἀποσπ. 930, Θεόκρ. 7. 156· πρβλ. λικμός, λικμάω· - μνημονεύεται καὶ ὁ τύπος πτέον ὡς Ἀττικός, Αἴλ. Διον. παρ’ Εὐστ. 948. 19, πρβλ. Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 321. - Ἐκ τοῦ πτύον ἐγένετο τὸ δίπτυον, «δίπτυον· Κύπριοι μέτρον, οἱ δὲ τὸ ἡμιμέδιμνον» Ἡσύχ. ἐν λ. δίπτυον.
