πτύω

English (LSJ)

Il.23.697, etc.: fut. πτύσω [ῠ] Hp.Prorrh.2.40;
A πτύσομαι Id.Morb.1.28: aor. ἔπτῠσα ib.22, S.Ant.653, etc.: pf. ἔπτῠκα S.E. M.8.252, Gal.10.374, 11.281:—Pass., fut. πτυσθήσομαι (ἀνα-) Id.9.686, 15.700, (ἐμ-) Ev.Luc.18.32: aor. ἐπτύσθην Hp.Morb.1.28: aor.2 part. πτυέντα Id.Epid.2.3.4. [ῡ in pres. and impf.; later Ep. have ῠ in impf. before a short syllable, Nonn.D.10.171, but mostly in compds., (ἀνα-) A.R.2.570, (ἀπο-) 4.925, (ἐξ-) Theoc.24.19; ῠ always in aor.): —spit out or spit up, αἷμα Il.l.c., Hp.Art.49: abs., spit, Hdt.1.99, X.Cyr. 8.1.42: c. dat., πτύσας προσώπῳ = spat in his face, S.Ant.1232.
2 of the sea, disgorge, cast out, με . . τηλόσ' ἀπὸ . . ἠϊόνος AP7.283 (Leon.), cf. Opp.H.5.596: metaph., στοργὰν ἔπτυσας εἰς ἀνέμους AP7.468 (Mel.): abs., ἐπ' ἀϊόνι πτύοντα, of waves, Theoc.15.133; ἱστὸς ὄλισθεν εἰς ἅλα πτύσας = with a splash, AP9.290 (Phil.).
b of fish, spawn, Babr.6.8.
c prov., πρὶν πτύσαι 'before you can say Jack Robinson', Men.Pk.202.
3 metaph., πτύσας = with loathing, S. Ant.653; ἰδεῖν ῥᾷόν ἐστι καὶ πτύσαι Epicr.3.20.
4 εἰς κόλπον πτύω, to avert a bad omen, disarm magic, etc., which was done three times, ὡς μὴ βασκανθῶ δὲ τρὶς εἰς ἐμὸν ἔπτυσα κόλπον Theoc.6.39, cf. 20.11; φρίξας εἰς κόλπον πτύσαι Thphr.Char.16.15, cf. Luc.Nav.15, etc.; ὑπὸ κόλπον πτύω AP12.229 (Strat.).
II promote the flow of spittle, of certain wines, in Pass., Hp.Vict.2.52. (Cf. Goth. speiwan 'spit', Lat. spuo, etc.)

German (Pape)

[Seite 812] fut. πτύσω, perf. pass. ἔπτυσμαι, spucken, ausspeien; αἷμα, Il. 23, 697 u. A.; ohne Casus, Her. 1, 99; Xen. Cyr. 8, 1, 24 u. A.; – übh. ausspeien, auswerfen, vom Meere, Phil. 12 (IX, 290); ἔπτυσάς με τηλόσ' ἀπὸ ψιλᾶς ἠϊόνος, Leon. Tar. 96 (VII, 283). – Übertr., verabscheuen, πτύσας ὡςεί τε δυσμενῆ, Soph. Ant. 649; προσώπῳ, 1232, wegwerfen u. verachten, Sp.; – ἐς τὸν κόλπον πτύειν, Luc. Navig. 15, wie ὑπὸ κόλπον πτύειν, Strat. 71 (XII, 229), geht auf die Sitte der Alten, eine böse Vorbedeutung, ein Behexen durch Speien in den Busen des Gewandes abzuwenden; Plin. H. N. 28, 4 sagt veniam a Diis spei alicujus audacioris petimus in sinum spnendo. Vgl. auch ἐπιπτύω.

French (Bailly abrégé)

f. πτύσω et πτύσομαι, ao. ἔπτυσα, pf. ἔπτυκα;
Pass. ao. ἐπτύσθην, ao.2 ἐπτύην, pf. ἔπτυσμαι;
cracher : αἷμα IL du sang ; εἰς τὸν κόλπον THCR cracher dans son sein pour détourner un malheur ; fig. πτύειν προσώπῳ SOPH cracher au visage pour exprimer son mépris ; abs. πτύειν, m. sign.
Étymologie: R. Πτυ ou Πυτ, cracher ; cf. πυτίζω, lat. spuo, pituita, etc.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

πτύω, ptc. aor. πτυείς Hp., spugen:; τρὶς εἰς ἐμὸν ἔπτυσα κόλπον drie keer spuugde ik op mijn borst Theocr. Id. 6.39; π. προσώπῳ hem in zijn gezicht spugen Soph. Ant. 1232; πρὶν πτύσαι voordat je kunt spugen Men. Peric. 392; uitbr. van de zee; κύματ’ ἐπ’ ἀϊόνι πτύοντα golven die bruisend op het strand stromen Theocr. Id. 15.133; overdr..; στοργὰν ἔπτυσας εἰς ἀνέμους jij hebt liefde in de wind geslagen AP 7.468.8; overdr., pass.. τῶν δὲ οἴνων οἱ μέλανες... οὔτε πτύονται de donkere wijnen wekken geen speeksel op Hp. Vict. 2.52.

Russian (Dvoretsky)

πτύω: (ῡ) (fut. πτύσω и πτύσομαι, aor. ἔπτῠσα, pf. ἔπτῠκα)
1 плевать, сплевывать Her., Xen. etc.; выплевывать (αἷμα Hom.): εἰς τὸν κόλπον π. Theocr., Luc. или ὑπὸ κόλπον π. Anth. сплевывать себе на грудь (чтобы избежать последствий дурной приметы);
2 извергать, выбрасывать (τι Anth.);
3 отвергать с презрением: πτύσας (προσώπῳ) Soph. отвергнув с презрением (на лице).

English (Autenrieth)

spit forth, part., Il. 23.697†.

Spanish

escupir

English (Strong)

a primary verb (compare πτύσσω); to spit: spit.

English (Thayer)

(Latin spuo, our spue; Curtius, § 382)); 1st aorist ἐπτυσα; from Homer down; to spit: ἐκπτύω, ἐμπτύω.)

Greek Monolingual

ΜΑ
βλ. φτύνω.

Greek Monotonic

πτύω: [ῠ], μέλ. πτύσω [ῠ] ή πτύσομαι, αόρ. αʹ ἔπτῠσα, παρακ. ἔπτῠκα — Παθ., αόρ. αʹ ἐπτύσθην·
1. φτύνω, σε Ομήρ. Ιλ.· απόλ., φτύνω, σε Ηρόδ., Ξεν.
2. λέγεται για τη θάλασσα, εκβάλλω, ξεβράζω, σε Ανθ.· απόλ., ἐπ'ἀϊόνι πτύοντα, λέγεται για κύματα, σε Θεόκρ.· πτύσας, με πάταγο, σε Ανθ.
3. μεταφ., πτύσας, ως σημάδι αποστροφής ή βδελυγμού, σε Σοφ.· πτύσας προσώπῳ, με έκφραση αποστροφής, αηδίας στο πρόσωπό του, στον ίδ.
4. εἰς κόλπον πτύειν, Λατ. in sinum spuere, γίνεται τρεις φορές για να αποτραπεί ο κακός οιωνός, σε Θεόκρ.

Greek (Liddell-Scott)

πτύω: Ὅμ., κτλ., ἴδε κατωτ.· μέλλ. πτύσω [ῠ], Ἱππ. 112Ε, ἢ πτύσομαι ὁ αὐτ. 607. 46· ἀόρ. ἔπτῠσα Ἱππ. 816G, 1220Η, Σοφ. Ἀντ. 653. κτλ.· πρκμ. ἔπτῠκα Σέξ. Ἐμπ. π. Μ. 8. 252. - Παθ., μέλλ. πτυσθήσομαι Γαλην.· ἀόρ. ἐπτύσθην Ἱππ. 459. 31, κτλ.· ὡσαύτως ἀόρ. β΄ ἐπτύην ὁ αὐτ. 1023Η. (Ἐκ τῆς √ΠΤΥ, ΠΥΤ, πρβλ. πτύαλον, πυτίζω, ἐπι-φθύζω, ψύττω· Σανσκρ. shtiv, shtîv-âmi· Λατ. spu-o, pitui-ta· Γοτθ. speiv-an (πτύειν)· Ἀρχ. Γερμαν. spîw-an spî-han (speien, spue, spit, πτύω). [ῡ ἐν τῷ ἐνεστ. καὶ παρατ.· πλὴν ὅτι παρὰ Θεοκρ. 21. 19, Ἀπολλ. Ροδ. Β. 570., Δ. 925, καὶ τοῖς μεταγεν. Ἐπικ. ὑπάρχει ῠ ἐν τῷ παρατ. πρὸ βραχείας συλλ., ἴδε ἀναπτύω· ῠ ἀείποτε ἐν τῷ ἀορ.] Πτύω, ὡς καὶ νῦν, αἷμα Ἰλ. Ψ. 697· ἀπολύτως, Ἡρόδ. 1. 99, Ξεν. Κύρ. 8. 1, 24. 2) ἐπὶ τῆς θαλάσσης, ἐκβράζω, ἐκβάλλω, τινὰ τηλόσ’ ἀπ’ ἠιόνος Ἀνθ. Π. 7. 283, πρβλ. Ἀπολλ. Ρόδ. Β. 570, Ὀππ. Ἁλ. 5. 596· μεταφορ., στοργὰν ἔππυσας εἰς ἀνέμους Ἀνθ. Π. 7. 468· - ἀπολ., ἐπ’ ἀϊόνι πτύοντα, ἐπὶ κυμάτων, Θεόκρ. 15. 133· ἱστὸς ὤλισθεν εἰς ἅλα πτύσας, ἔπεσε μετὰ πατάγου, Ἀνθ. Π. 9. 290. 3) μεταφορ., πτύσας, εἰς σημεῖον ἀποστροφῆς ἢ βδελυγμοῦ, Σοφ. Ἀντ. 653· πτύσας προσώπῳ, μετ’ ἐκφράσεως βδελυγμοῦ, ὁ αὐτ. 1232· ἰδεῖν... πτύσαι Ἐπικράτης ἐν «Ἀντιλαΐδι» 1. 20· πρβλ. ἀποπτύω. 4) εἰς κόλπον πτύειν, Λατιν. in sinum spuere (Plin), πρὸς ἀποτροπὴν κακοῦ οἰωνοῦ, μαγείας καὶ τῶν ὁμοίων, ἐγίνετο δὲ τοῦτο τρὶς (ὡς καὶ νῦν ἔτι), ὡς μὴ βασκανθῶ, τρὶς εἰς ἐμὸν ἔπτυσα κόλπον Θεόκρ. 6. 39, πρβλ. 20. 11· φρίξας εἰς κόλπον πτύσαι Θεοφρ. Χαρακτ. 16, πρβλ. Λουκ. Πλοῖον ἢ Εὐχ. 15, Παροιμιογρ.· οὕτω, ὑπὸ κόλπον πτ. Ἀνθολ. Π. 12. 229. ΙΙ. βοηθῶ τὴν ἐκροὴν σιάλου, ἐπί τινων οἴνων, Ἱππ. 358. 45.

Frisk Etymological English

Grammatical information: v.
Meaning: to spew, to spit (Hom.).
Other forms: Aor. πτύ-σαι (Hom.), pass. πτυ-σθῆναι, -ῆναι (Hp.), fut. πτύσ-ω, -ομαι (IA.), perf. ἔπτυκα (late).
Compounds: Often w. prefix, e.g. ἀπο-, ἐκ-, ἐν-.
Derivatives: 1. ἀπό-, κατά-πτυστος worth to be spat upon, abominable (Anacr., trag., also Att. prose); 2. πτύσις (ἔκ-, ἔμ-, ἀνά-) f. the spewing (Hp., Arist.); 3. πτυσμός m. id. (Hp.); 4. πτύσμα (ἔμ-, ἀπό-, κατά-) n. spittle (Hp., Plb., LXX); 5. ἀπο-πτυστήρ m. "the spitter" (Opp.); 6. πτυάς, -άδος f. des. of a venomous snake (Gal. a. o.); 7. πτύ-αλον, -ελον n. (-ος m.) spittle (Hp., Arist.), from which -αλώδης spittle-like, -αλίζω, -ελίζω to secrete spittle with -αλισμός (-ελ-) m. (Hp.).
Origin: IE [Indo-European] [999] *spi̯(e)uH- spew, spit
Etymology: Beside the present πτύ-ω with long vowel (Schwyzer 686, Chantraine Gramm. hom. 1, 373) there is the aorist πτύ-σαι with short vowel as in ἐρύ-σαι, ἀρύ-σαι a.o.; after this πτύ-σις and with anorganic σ πτύσ-μα, -μός a.o. -- Onomatop. expression, found in several languages in somewhat varying form: Lat. spuō, Germ., e.g. Goth. speiwan, Lith. spiáu-ju, -ti (from *spieuH-?), and in Skt. (niḥ-)ṣṭhívati (spiHu̯-? with t-v dissimilated from p-v); without s- as πτύω: CS pljujǫ, plǰьvati (from *pi̯u-/pi̯uu̯-?), Arm. t`uk` spittle with t`k`-anem spew, spit; with diff. sequence of sounds Alb. pshtyj (Mann Lang. 26, 387). Greek πτ- can, if old, agree with Arm. t`; if for older πι̯- OCS plǰujǫ and Lith. spiáuju can be compared. On the attempts to reduce the deviating forms to one preform, cf. Schwyzer 325 Zus. 3, WP. 2, 683 (Pok. 999f.), W.-Hofmann s. spuō (all w. lit.); further Collinder Ein indoeuropäisches Wohllautgesetz (Uppsala 1943) 9 f., 14. Well-founded objections against assuming a strict base-form for this popular-expressive expression in Persson Beitr. 1, 270 and Ernout-Meillet s. spuō. -- Greek too presents several variants: ἀπο-, ἐκ-πυ-τίζω (Hp., com., Arist.; simplex πυτιζω only EM), prob. expressively enlarged with dissimilation (Lat. LW [loanword] pytissāre, cf. Leumann Kl. Schr. 159 w. n.1); Dor. ἐπι-φθύσδω = ἐπιπτύω (Theoc.); ψύττει πτύει and σίαι πτύσαι. Πάφιοι H. with σίαλον (s.d.).

Middle Liddell

1. to spit out or up, Il.: absol. to spit, Hdt., Xen.
2. of the sea, to disgorge, Anth.:—absol., ἐπ' ἀϊόνι πτύοντα, of waves, Theocr.; πτύσας with a splash, Anth.
3. metaph., πτύσας in token of abhorrence or loathing, Soph.; πτύσας προσώπωι with loathing in his face, Soph.
4. εἰς κόλπον πτύειν, Lat. in sinum spuere, done three times to avert a bad omen, Theocr.

Frisk Etymology German

πτύω: {ptú̄ō}
Forms: Aor. πτύσαι (seit Hom.), Pass. πτυσθῆναι, -ῆναι (Hp.), Fut. πτύσω, -ομαι (ion. att.), Perf. ἔπτυκα (sp.),
Grammar: v.
Meaning: spucken, ausspeien.
Composita: oft m. Präfix, z.B. ἀπο-, ἐκ-, ἐν-,
Derivative: Davon 1. ἀπό-, κατάπτυστος ‘aus-, anspuckenswert, abscheulich’ (Anakr., Trag., auch att. Prosa); 2. πτύσις (ἔκ-, ἔμ-, ἀνά-) f. das Spukken (Hp., Arist. u.a.); 3. πτυσμός m. ib. (Hp.); 4. πτύσμα (ἔμ-, ἀπό-, κατά-) n. Speichel (Hp., Plb., LXX u.a.); 5. ἀποπτυστήρ m. " der Ausspucker" (Opp.); 6. πτυάς, -άδος f. Bez. einer giftigen Schlange (Gal. u. a.); 7. πτύαλον, -ελον n. (-ος m.) Speichel (Hp., Arist. u.a.), wovon -αλώδης speichelähnlich, -αλίζω, -ελίζω Speichel absondern mit -αλισμός (-ελ-) m. (Hp.).
Etymology: An das langvokalige Präsens πτύ̄-ω (Schwyzer 686, Chantraine Gramm. hom. 1, 373) schließt sich der kurzvokalige Aorist πτύ-σαι nach ἐρύ-σαι, ἀρύ-σαι u.a.; danach πτύ-σις und mit anorganischem σ πτύσμα, -μός u. a. — Lautnachahmender Ausdruck, der sich in mehreren Sprachen in etwas wechselnder Gestalt wiederfindet: lat. spuō, germ., z.B. got. speiwan, lit. spiáu-ju, -ti, wozu noch aind. (niḥ-)ṣṭhvati (mit t-v aus p-v dissimiliert); ohne s- wie πτύω: aksl. pljujǫ, plǰьvati, arm. t‘uk‘ Speichel mit t‘k‘-anem spucken, speien; mit anderer Lautfolge alb. pshtyj (Mann Lang. 26, 387). Griech. πτ- kann, wenn alt, sich mit arm. t‘ genetisch decken; wenn für älteres πι̯- bieten sich aksl. plǰujǫ und lit. spiáuju zum Vergleich. Über die Versuche, die unter sich abweichenden Wörter auf eine Urform zurückzuführen, orientieren Schwyzer 325 Zus. 3, WP. 2, 683 (Pok. 999f.), W.-Hofmann s. spuō (überall m. Lit.); dazu noch Collinder Ein indoeuropäisches Wohllautgesetz (Uppsala 1943) 9 f., 14. Wohlbegründete Bedenken gegen Ansetzung einer strikten Grundform für diesen volkstümlich — expressiven Ausdruck bei Persson Beitr. 1, 270 und Ernout-Meillet s. spuō. — Auch das Griechische bietet mehrere Wechselformen: ἀπο-, ἐκπυτίζω (Hp., Kom., Arist. u.a.; Simplex πυτίζω nur EM), wohl expressiv erweitert mit gleichzeitiger Dissimilation; lat. LW pytissāre (vgl. Leumann Kl. Schr. 159 m.A.1); dor. ἐπιφθύσδω = ἐπιπτύω (Theok.); ψύττει· πτύει und σίαι· πτύσαι. Πάφιοι H. mit σίαλον (s.d.).
Page 2,617-618

Chinese

原文音譯：ptÚw 普替哦
詞類次數：動詞（3）
原文字根：唾吐
字義溯源：吐唾沫*，唾吐
同源字：1） （ἐκπτύω）吐出 2） （ἐμπτύω）吐唾沫在#3） （πίπτω / συμπίπτω）落下 4） （πτύσμα）唾沫 5） （πτύω）吐唾液
出現次數：總共（3）；可（2）；約（1）
譯字彙編：
1） 吐唾沫（2） 可7:33； 可8:23；
2） 就吐唾沫（1） 約9:6

Mantoulidis Etymological

(=φτύνω, βγάζω ἔξω). Εἶναι ἠχοποιημένη λέξη. Θέμα πτυ+ω → πτύω.
Παράγωγα: πτύαλον ἤ πτύελον (=φλέγμα), πτύον (=φτυάρι), πτύσις, πτύσμα, ἔμπτυσμα, πτυσμός, ἐμπτυσμός, ἀπόπτυστος (=σιχαμερός), κατάπτυστος (=ἄξιος γιά φτύσιμο), κατάπτυσμα, καταπτυστέος.

Léxico de magia

escupir como acto ritual λέγε εἰς τὴν χεῖραν ἑπτάκις ἀντὶ τοῦ ἡλίου, κατάψησον τὴν ὄψιν, πτύε pronúncialas (las palabras) sobre la mano siete veces frente al sol, pasa la mano por tu cara y escupe P III 420 P III 422