eventus

Latin > English (Lewis & Short)

ēventus: ūs, m. evenio, II..
I An occurrence, accident, event; fortune, fate, lot (rare but class.): mihi a peritis in Asia praedictum est, fore eos eventus rerum qui acciderunt, Cic. Div. 1, 28: in incerto reliqui temporis eventu, id. Quint. 26, 83; Tac. Agr. 22; id. A. 2, 26: maerere hoc ejus (sc. Scipionis) eventu, vereor ne invidi magis quam amici sit, Cic. Lael. 4, 14: militum, Liv. 7, 26; cf. id. 7, 8; 8, 7 al.: navium suarum, Caes. B. G. 4, 31: patriae, Liv. 33, 48 et saep.: quid reliquis acciderit, qui quosque eventus exciperent, Caes. B. C. 1, 21 fin.; cf. id. ib. 2, 5 fin.—Far more freq.,
II The (lucky or unlucky) issue, consequence, result of an action (for syn. cf.: eventum, exitus, successus), in sing. and plur.: eventus est alicujus exitus negotii, Cic. Inv. 1, 28, 42: in rebus magnis memoriaque dignis consilia primum, deinde acta, postea eventus exspectantur, id. de Or. 2, 15, 63: etiam amplissimorum virorum consilia ex eventu, non ex voluntate a plerisque probari solent, Balbus et Oppius ap. Cic. Att. 9, 7 A: sceleris est poena tristis, et praeter eos eventus, qui sequuntur, per se ipsa maxima est, Cic. Leg. 2, 17, 43 et saep.: semper ad eventum festinat (poëta), to the end, issue, event, Hor. A. P. 148: interim rei eventum experiri, Caes. B. G. 3, 3 fin.; so with gen.: belli, id. ib. 6, 42, 1; id. B. C. 1, 53 fin.; 2, 32, 10: pugnae, id. B. G. 7, 49 fin.: ejus diei, id. B. C. 3, 96, 1: orationis, Cic. de Or. 1, 26, 120: dicendi, id. ib. 1, 27, 123 et saep.— Prov.: eventus docet ... stultorum iste magister est, Liv. 22, 39.—
   B Esp., good fortune, success: egi ego pro Vareno non sine eventu, Plin. Ep. 5, 20, 2: atque illi modo cauti prompti post eventum ac magniloqui erant, Tac. Agr. 27: cf.: satis jam eventuum, satis casuum, id. A. 2, 26.—
   C Personified: Bonus Eventus, Good Success, a guardian deity of the Roman husbandmen, Varr. R. R. 1, 1, 6; Plin. 34, 8, 19, § 77; Inscr. Orell. 1780 sq.; in the dat. also: BONO EVENTO, ib. 1783; cf.: DEO SANCTO EVENTO, ib. 1785.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ēventŭs,⁸ ūs, m. (evenio), événement, résultat, issue, dénouement : eventus est alicujus exitus negotii Cic. Inv. 1, 42, l’événement est l’issue d’une chose, cf. Div. 2, 79 ; eventus dicendi Cic. de Or. 1, 123, le résultat de la plaidoirie, cf. Cæs. G. 6, 42, 1 ; 7, 49, 3