ἀγάστονος
διαφέρει δὲ ἡ κωμῳδία τῆς τραγῳδίας, ὅτι ἡ μὲν κωμῳδία ἀπὸ γέλωτος εἰς γέλωτα καταλήγει, ἡ δὲ τραγῳδία ἀπὸ θρήνου εἰς θρῆνον → comedy is different from tragedy, because comedy tapers off from laughter into laughter, but tragedy from lament into lament
English (LSJ)
ον,
A much groaning, of the sea, Od.12.97, h.Ap.94: loud-wailing, lamentable, A.Th.99, cf. AP14.123; πόνος Naum. ap. Stob.4.22.32.
German (Pape)
[Seite 9] (στένω), sehr stöhnend, dah. 1) stark brausend, Ἀμφιτρίτη Hom. Od. 12, 97 (ἅπαξ εἰρημ.); H. Ap. 54. – 2) laut wehklagend, Aesch. Hept. 95; Epig. arithm. probl. 17 (XIV, 123).
Greek (Liddell-Scott)
ἀγάστονος: -ον, ὁ μεγάλα στενάζων, ἠχῶν, παταγῶν, ἐπὶ τοῦ ὑποκώφου ῥόθου τῶν κυμάτων, Ὀδ. Μ, 97, Ὕμ. εἰς Ἀπόλλ. 94. 2) μεγαλοφώνως θρηνῶν, Αἰσχύλ. Θ. 97.
French (Bailly abrégé)
ος, ον :
qui gémit fortement.
Étymologie: ἄγαν, στένω.
English (Autenrieth)
(στένω): moaning, epith. of Amphitrite (i. e. the Sea), Od. 12.97†.
