σάρον
Οὐ γὰρ ἀργίας ὤνιον ἡ ὑγίεια καὶ ἀπραξίας, ἅ γε δὴ μέγιστα κακῶν ταῖς νόσοις πρόσεστι, καὶ οὐδὲν διαφέρει τοῦ τὰ ὄμματα τῷ μὴ διαβλέπειν καὶ τὴν φωνὴν τῷ μὴ φθέγγεσθαι φυλάττοντος ὁ τὴν ὑγίειαν ἀχρηστίᾳ καὶ ἡσυχίᾳ σῴζειν οἰόμενος → For health is not to be purchased by idleness and inactivity, which are the greatest evils attendant on sickness, and the man who thinks to conserve his health by uselessness and ease does not differ from him who guards his eyes by not seeing, and his voice by not speaking
English (LSJ)
[ᾰ], τό, (σαίρω (B)) A broom, besom, IG42(1).122.48 (Epid., iv B.C.), Pythagorei ap.Plu.2.727c, AP11.207 (Lucill.). II sweepings, refuse, rubbish, τὸ σ. ἄνελε Sophr.160, cf. Thphr.Metaph.15 (prob. cj.); of sea-weed, Call.Del.225: Com., of an old woman, παλαιὸν οἰκίας σάρον Ion Trag.9.—The Atticists (Phryn.63) rejected the word, but cf. Poll.6.94, 10.29. III σ. σιδαροῦν dub. in Supp.Epigr.6.171 (Acmonia).
German (Pape)
[Seite 864] τό, = σάρος, Hesych., vgl. Poll. 10, 29 (nicht σαρόν, Lob. zu Phryn. p. 831.
Greek (Liddell-Scott)
σάρον: [ᾰ], τὸ (σαίρω ΙΙ). σάρωθρον, «φουρκάλι», σκοῦπα, Πυθαγ. παρὰ Πλουτ. 2. 727C, Ἀνθ. Π. 11. 207. ΙΙ. σαρώματα, ἀκαθαρσία, σκουπίδια, Λατ. guisquiliae, οἷα τὰ τῆς θαλάσσης φύκη, Καλλ. εἰς Δῆλ. 225· - κωμικῶς ἐπὶ γραίας γυναικός, παλαιὸν οἰκίας σάρον Ἴων παρ’ Ἡσύχ. - Οἱ Ἀττικίζοντες ἀποδοκιμάζουσι τὴν λέξιν ταύτην, ἀλλ’ ἴδε Πολυδ. Ϛ΄, 94, Ι΄, 29, Λοβέκ. εἰς Φρύνιχ. 83.
French (Bailly abrégé)
ου (τό) :
balayure, ordure ; iron. raclure en parl. d'une vieille femme.
Étymologie: σάρος.
Greek Monolingual
τὸ, Α σαίρω (ΙΙ)]
1. σκούπα, σάρωθρο
2. σκουπίδι
3. φύκος της θάλασσας («πόντοιο κακὸν σάρον», Καλλ.)
4. μτφ. (με κωμ. σημ.) γριά γυναίκα («παλαιὸν οἰ κίας σάρον», Ίων Χ.).
Greek Monotonic
σάρον: [ᾰ], τό, (σαίρω II), σάρωθρο, σκούπα, σε Ανθ.
