ἵστωρ

Greek (Liddell-Scott)

ἵστωρ: ἢ ἴστωρ, ορος, ὁ, ἡ, (ἴδε ἐν τέλει)· - σοφός, συνετός, ἔμπειρος, γινώσκων τοὺς νόμους καὶ τὸ δίκαιον, κριτής, ἐπὶ ἴστορι πεῖραρ ἑλέσθαι, «ἐπὶ κριτῇ» (Σχόλ.), Ἰλ. Σ. 501· ἴστορα δ’ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω Τ. 486· ϝίστορες, διαιτηταί, Ἐπιγραφ. Βοιωτ. Keil 3. 12· θεοὺς πάντας ἴστορας ποιούμενος Ἱππ. Ὅρκ. ἐν ἀρχ., πρβλ. Πολυδ. Η΄, 106· ἀχέων ἵστωρ Ἀνθ. Π. 8. 24. ΙΙ. ὡς ἐπίθ., εἰδήμων, ἔμπειρος, Ἡσ. Ἔργ. κ. Ἡμ. 790· ἵστωρ τινός, ἔμπειρός τινος, ᾠδῆς Ὁμ. Ὕμν. 32. 2· κἀγὼ τοῦδ’ ἵστωρ, ὑπερίστωρ Σοφ. Ἠλ. 850, πρβλ. Εὐρ. Ι. Τ. 1431, Πλάτ. Κρατ. 406Β. - Πρβλ. συνίστωρ. (Οἱ Γραμμ. διδάσκουσιν ὅτι πρέπει νὰ γράφηται ἵστωρ, ὡς τὰ ἱστορέω, κτλ., Σχόλ. εἰς Ἰλ. Σ. 501, Λεξ. π. πνευμάτων: ἀναμφιβόλως παράγεται ἐκ τῆς ῥίζης ϜΙΔ (εἴδω), διότι ἔχει τὸ Ϝ παρ’ Ὁμ. καὶ γράφεται οὕτως ἐν Βοιωτ. Ἐπιγραφ., ἴδε ἀνωτ.· ὁ Κούρτ. παραβάλλει τὸ Σανσκρ. vid-v?s (gnarus), Γοτθ. veid-vôds (μάρτυς)).

French (Bailly abrégé)

att. c. ἴστωρ.

Frisk Etymological English

Grammatical information: m.
Meaning: "the one who knows", knowing, expert (h. Hom. 32, 2, Heraklit., B., S.), witness (Hp., Boeot. inschr., Att. ephebe oath in Poll. 8, 106), in unclear meaning Σ 501, Ψ 486 (witness or arbiter?), also Hes. Op. 702.
Other forms: -ορος m., Boeot. Ϝίστωρ
Compounds: Wit prefix: συν-ίστωρ witness, conscious (: σύν-οιδα; trag., Th., Plb.) with συνιστορέω be sonscious of an affair (hell.); ἐπι-ίστωρ know sthing, familiar with (φ 26, A. R., AP a. o.), ὑπερ-ίσ-τωρ know all too well (S. El. 850 [lyr.], momentary formation); ἀ-ΐστωρ unknowing (Pl. Lg. 845b, E. Andr. 682), πολυ-ΐστωρ polyhistor (D. H., Str.), φιλ-ίστωρ who loves knowing with φιλιστορέω (Str., Vett. Val.).
Derivatives: ἱστόριον testimony (Hp.), ἱστορία (s. below). Denomin. verb ἱστορέω, also with prefix, e. g. ἀν-, ἐξ-, be witness, expert, give testimony, recount, get testimony, find out, search (Ion., trag., Arist., hell.) with ἱστόρημα account (D. H.); usu. ἱστορία, -ίη, formally from ἵστωρ, but functionally associated with ἱστορέω, knowledge, account, (historical) account, history, search(ing), investigation (Ion., Att., hell.). Adjective ἱστορικός regarding the ἱστορία, ἱστορεῖν, historical (Pl., Arist., hell.; cf. Chantraine Études sur le vocab. gr. 134-136).
Origin: IE [Indo-European] [1125] *ueid- know
Etymology: From *Ϝίδ-τωρ, agent noun of οἶδα, ἴσμεν. The word and esp. the derivations ἱστορέω, ἱστορίη, arosen in Ionic, have spread with the Ionische science and rationalism over the hellenic and hellenistic world. The aspiration must be unoriginal; explan. in Schwyzer 226 and 306. - On the history of ἵστωρ, ἱστορέω, ἱστορίη E. Kretschmer Glotta 18, 93f., Fraenkel Nom. ag. 1, 218f., Snell Die Ausdrücke für die Begriffe des Wissens 59ff., K. Keuck Historia. Geschichte des Wortes und seiner Bedeutungen in der Antike und in den roman. Sprachen. Diss. Münster 1934, Frenkian REIE 1, 468ff., Leumann Hom. Wörter 277f., Muller Mnemos. 54, 235ff., Louis Rev. de phil. 81, 39ff.