praeditus

Latin > English (Lewis & Short)

prae-dĭtus: a, um, Part. [do].
I Endowed, gifted, or provided with, possessed of something (above others) (freq. and class.; syn.: instructus, ornatus); constr. with abl.: legiones pulchris armis praeditas, Plaut. Am. 1, 1, 63: divino praedita sensu, Lucr. 5, 144: immortali sunt haec naturā praedita, id. 1, 236: parvis opibus ac facultatibus praeditus, Cic. Div. in Caecil. 21, 69: mundus praeditus animo et sensibus, id. N. D. 1, 8, 18: spe, id. Verr. 1, 3, 10: parvo metu, id. Tusc. 5, 14, 41: singulari cupiditate, audaciā, scelere, id. Div. in Caecil. 2, 6: praeditus levitate, egestate, perfidiā, id. Fl. 3: singulari immanitate et crudelitate, id. Sull. 3, 7: vitio grandi et perspicuo, id. Inv. 1, 47, 88.—
II Of a deity, like praepositus, placed or set over, presiding over any thing (post-Aug.); constr. with dat.: deus ei rei praeditus, M. Aur. ap. Front. Ep. 3, 9 Mai: Mercurius nuntiis praeditus, Front. Eloqu. med.: Venus praedita optimati amori, App. Mag. p. 281 med.; id. de Deo Socr. p. 50.