χρῆ

English (LSJ)

χρῆς, 3 and 2 pers. sg. pres. indic. of a defect. verb, expld. by Hsch. and Sch.S.Ant.887 by θέλει χρῄζει, θέλεις χρῄζεις and found in the following passages: εἴτε χρῇ θανεῖν whether she desires to die, S.Ant.887 (χρή codd., cf. Sch.ad loc.); σοὶ δὲ δρᾶν ἔξεσθ' ἃ χρῇς Id.Aj.1373 (χρή codd.); εἴτε χρῇς (sc. κηρύσσειν με) Id.El.606 (χρή codd.); πρὸς ταῦθ' ὅ τι χρῇ καὶ παλαμάσθων E.Fr.918 (anap., χρή codd.); πάρα δ' ἄλλ' ὅ τι χρῇς Cratin.127, cf. Eup.4 (prob. l.); οὐ χρῆσθα (sc. φωνεῖν); Ar.Ach.778 (Megarian). (Cogn. with χρή, κέχρημαι 'I yearn after', χρῄζω.)

German (Pape)

[Seite 1372] ἡ, = χρεία, so wird Soph. O. C. 504, τὸν τόπον δ' ἵνα χρῆ ᾿σται μ' ἐφευρεῖν, vom Schol. χρῆ 'σται = δεήσει erkl.; vgl. Suid. unter χρή, wo falsch χρῆσθαι steht.

Greek (Liddell-Scott)

χρῆ: ἢ χρή, ἡ, = χρεὼν ΙΙ, ἀνάγκη, χρεία, εὕρηται δὲ μόνον ἐν τῇ φράσει, χρῆ ’σται ἢ χρἦσται, ὅπερ χρησιμεύει ὡς μέλλων τοῦ ῥήμ. χρή, θὰ εἶναι ἀναγκαῖον, μετ’ ἀπαρ., Σοφ. Οἰδ. Τύρ. 504, (ἔνθα ὁ Jebb ἔχει, χρήσει ἴδε σημ. αὐτοῦ ἐν τόπῳ), Ἀποσπ. 537, Φερεκράτης ἐν «Λήροις» 8, Ἀριστοφάν. Ἀποσπ. 329, Φρύν. Κωμικ. ἐν «Μούσαις» 4. ― Περὶ τοῦ τύπου τούτου (ὃν τὰ Ἀντίγραφα γενικῶς ἔχουσι παρεφθαρμένον εἰς χρῆσται καὶ χρῆσθαι), ἴδε Σχόλ. εἰς Σοφ. Οἰδ. ἐπὶ Κολ. ἔνθ’ ἀνωτέρ.· ὁ Δινδ. γράφει χρή ’σται, παραβάλλων τὸν τύπον βασίλη ἀντὶ βασίλεια· ἀλλ’ ὁ Ἕρμανν (Σοφ. ἔνθ’ ἀνωτ.) καὶ ὁ Meineke (Κωμικ. Ἀποσπ. 5. σ. 27) γράφει χρῆσται. ― Ἀλλ’ ἴδε σημ. Jebb, ὅστις διώρθωσε χρήσει ἀντὶ τῶν ἀνωτέρω γραφῶν· τὸ δὲ χρήσει εἶναι μέλλ. τοῦ ἀπροσώπου χρή, ἴδε Ἡρόδοτ. 7, 8, Πλάτ. Νόμ. 899, ἔνθα διάφ. γραφ. χρήσει, ἴδε χρή.

Greek Monotonic

χρῆ: ἡ, = χρεών II, ανάγκη, χρεία, χρῆ 'σται, που χρησιμεύει ως μέλ. του χρή, θα είναι αναγκαίο, με απαρ., σε Σοφ.

Middle Liddell

= χρεών II]
need, necessity, χρῆ 'σται, which serves as a fut. to χρή, it will be needful, c. inf., Soph.