ἐπέοικα
English (LSJ)
A to be like, suit, c. dat. pers., ὅς τις οἷ τ' ἐπέοικε Il.9.392: elsewhere impers., it is fit, proper, c. dat. pers. et inf., σφῶϊν μέν τ' ἐπέοικε.. ἑστάμεν 4.341; νέῳ δέ τε πάντ' ἐπέοικε.. κεῖσθαι 'tis a seemly thing for a young man to lie dead, 22.71, cf. Pi.N.7.95: c. acc. pers. et inf., λαοὺς δ' οὐκ ἐπέοικε.. ταῦτ' ἐπαγείρειν Il.1.126; ὅν τ' ἐπέοικε βουλὰς βουλεύειν 10.146: with inf. understood, ἀποδάσσομαι ὅσσ' ἐπέοικε [ἀποδάσασθαι] 24.595; οὔτ' οὖν ἐσθῆτος δευήσεαι οὔτε τευ ἄλλου, ὧν ἐπέοιχ' ἱκέτην.. ἀντιάσαντα [μὴ δεύεσθαι] Od.6.193.
II part. pl., ἐπεικότα seemly, fit, τινί A.Ch.669, cf. S.Ichn.271.
III resemble, c. dat., Arr.An.1.12.2, 2.7.8; ἀριθμῷ πάντ' ἐ. Pythag. ap. S.E.M.4.2.
German (Pape)
[Seite 916] (s. εἴκω, ἔοικα), = simplex; bei Hom. auffallend wegen des Digamma von ἔοικας in der Il. geht mit Ausnahme einer Stelle, 1, 126, wo οὐκ ἐπ. in οὐχὶ ἔοικε geändert werden kann, ein apostrophirtes Wort voraus, so daß ὅσσ' ἐπέοικε wahrscheinlich für ὅσσα ἔοικε steht, so Ahrens; Od. 24, 294 hat Bekker ὡς ἐπεῴκει geschr.; ὅστις οἷ τ' ἐπ. καὶ ὃς βασιλεύτερός ἐστιν, der ihm ansteht, für ihn paßt, Il. 9, 392; gew. impers., es schickt sich, gebührt sich, σφῶϊν μέν τ' ἔπ. μετὰ πρώτοισιν ἐόντας ἑστάμεν Il. 4, 341; ἀποδώσομαι ὅσσ' ἐπ. 24, 595; vgl. Od. 6, 193; τὶν δ' ἐπ. Ἥρας πόσιν πειθέμεν Pind. N. 7, 95; ὁποῖά περ δόμοισι τοῖσδ' ἐπεικότα Aesch. Ch. 658; sp. D., wie Nic. Th. 70. Auch in späterer Prosa, οὐδὲ τῷ Ῥωμαίων πολιτεύματι ἐπεοικὸς ἦν Arr. An. 7, 15, 9 u. Plut.
French (Bailly abrégé)
ας, ε;
seul. pf.
1 ressembler à, τινι;
2 • impers. ἐπέοικε il est juste, il convient de ; part. ἐπεικώς att. ESCHL juste, convenable.
Étymologie: ἐπί, ἔοικα.
English (Autenrieth)
plup., ἐπεῴκει: be seemly, becoming; τινί, Il. 4.341; also w. acc. and inf., Il. 1.126; regularly impers., but once w. pers. subject, ‘befits,’ Il. 9.392.
English (Slater)
ἐπέοικα impers. it is fitting c. dat. & inf. ὦ μάκαρ, τὶν δ' ἐπέοικεν Ἥρας πόσιν τε πειθέμεν κόραν τε γλαυκώπιδα (N. 7.95)
Greek Monolingual
ἐπέοικα (Α)
1. αρμόζω («ἀποδώσομαι ὅσσ' ἐπέοικε»)
2. μοιάζω («Θήρων καὶ πολλοὶ ἄλλοι οὐδὲν τι Ἀλεξάνδρῳ ἐπεοικότες»).
[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + έοικα «ομοιάζω»].
Russian (Dvoretsky)
ἐπέοικα: (только pf.; part. ἐπεικώς - см.: pl. ἐπεικότα) быть подходящим, подходить: ἄλλον ἑλέσθω, ὅστις οἵ τ᾽ ἐπέοικε Hom. пусть (Агамемнон) другого себе изберет, кто ему подходит; преимущ. impers. пристало, подобает: σφῶϊν μέν τ᾽ ἐπέοικε μετὰ πρώτοισιν ἐόντας ἐστάμεν Hom. вам (обоим) надлежит находиться среди первых; οὐκ ἐπέοικε Hom. не годится.
