Ask at the forum if you have an Ancient or Modern Greek query!

alacritas

From LSJ

Ἀλλ’ ἐσθ’ ὁ θάνατος λοῖσθος ἰατρός κακῶν → But death is the ultimate healer of ills

Sophocles, Fragment 698

Latin > English

alacritas alacritatis N F :: eagerness, enthusiasm, ardor, alacrity; cheerfulness, liveliness

Latin > English (Lewis & Short)

ălăcrĭtas: ātis, f. alacer,
I the condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness: alacritas rei publicae defendendae, Cic. Phil. 4, 1: mirā sum alacritate ad litigandum, Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3: alacritas studiumque pugnandi, Caes. B. G. 1, 46: animi incitatio atque alacritas, id. B. C. 3, 92: alacritas animae suae, Vulg. Eccli. 45, 29: finem orationis ingens alacritas consecuta est, Tac. Agr. 35: (naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem, id. A. 2, 6.—Of animals: canum in venando, Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy: inanis alacritas, id est laetitia gestiens, Cic. Tusc. 4, 16, 36: vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine, id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something: clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus, Liv. 2, 10 med.—* In plur.: vigores quidam mentium et alacritates, Gell. 19, 12, 4.

Latin > French (Gaffiot 2016)

ălăcrĭtās,¹¹ ātis, f. (alacer), vivacité, feu, ardeur, entrain : alacritas defendendæ rei publicæ Cic. Phil. 4, 1 ; ad litigandum Cic. Att. 2, 7, 2, ardeur à défendre la chose publique, à plaider ; canum alacritas in venando Cic. Nat. 2, 158, ardeur des chiens à la chasse ; quantam mihi alacritatem populi Romani concursus adferret ! Cic. Dej. 6, quel entrain me donnerait l’affluence du peuple Romain ! || [sens péjoratif] inanis alacritas, id est lætitia gestiens Cic. Tusc. 4, 36, une gaîté exubérante (pétulante) sans objet, c’est-à-dire une joie aux transports excessifs, cf. 5, 42 ; 5, 48.

Latin > German (Georges)

alacritās, ātis, f. (alacer), die freudige Aufgeregtheit, die Munterkeit, Lustigkeit, die Lust, bes. die zum Handeln, die Aufgelegtheit, gehobene od. mutige Stimmung, der freuige Eifer, im üblen Sinne = ausgelassene Fröhlichkeit. Ausgelassenheit (Ggstz. tristitia), a) v. Menschen, inanis, Cic.: egregia animi, Cic.: animae suae, Vulg.: alacritate efferri, Cic.: illam animorum alacritatem continere, Curt.: ingens assensus alacritasque cuncta approbantium fuit, Liv.: quae alacritas civitatis (bei der B.) fuit! Cic. – m. Ang. wozu? durch Genet. Gerund. od. durch ad m. Akk., rei publicae defendendae, Cic.: alacritas studiumque pugnandi, eifrige Kampflust, Caes.: mirā sum alacritate ad litigandum, Streitlust, Cic. – m. Ang. worüber? durch Genet. obiect., al. perfecti operis, Jubel über usw., Liv. 2, 10. § 10. – im Plur., vigores quidam mentium et alacritates, Gell. 19, 12, 4. – b) v. Tieren, canum tanta alacritas in venando, Cic.: alacritate et quasi laetitiā ad canendum excitari (v. Hahne), Cic.