έκφυλος

Greek Monolingual

-η, -ο (AM ἔκφυλος, -ον)
Ι. νεοελλ.
1. αυτός που έχει αλλοιωμένη φυσική, πνευματική ή ηθική ατομικότητα
(«πνευματικά ἔκφυλος»)
2. αυτός που πάσχει από διαστροφή του σεξουαλικού ενστίκτου, που ρέπει στην παρά φύση ασέλγεια
3. ο ηθικά διεφθαρμένος, ακόλαστος, παραλυμένος
4. αυτός που αναφέρεται ή υπάγεται στον εκφυλισμό ή στον έκφυλο
(«έκφυλα γούστα»)
5. (για λογοτέχνες) αυτός που ασχολείται ακαλαίσθητα με ανήθικα θέματα
6. το αρσ. ως ουσ. ο έκφυλος
ερμαφρόδιτος, γύνανδρος, ανδρόγυνος
μσν.
1. αυτός που απομακρύνεται από το παραδεδομένο και πρέπον
2. αντιπαθητικός
3. (ειδ.) (για ποιητή) αυτός που δεν ακολουθεί τους κανόνες της ρητορικής τέχνης
αρχ.-μσν.
1. ο ἔξω της φυλής, ξένος, αλλόφυλος
2. ασυνήθιστος, αλλόκοτος, παράξενος
αρχ.
1. τερατώδης, υπερφυής, αφύσικος
2. φρικτός. II. επίρρ. εκφύλως
νεοελλ.
με τρόπο έκφυλο ή διεφθαρμένο
αρχ.
ξενικώς, με τρόπο βάρβαρο ή αλλόφυλο.