ἀνεπίμονος

English (LSJ)

ἀνεπίμονον, not enduring long, Plu.2.7b, Vett.Val.40.22.

Spanish (DGE)

-ον
de efecto poco duradero μονόκωλος λόγος Plu.2.7b
•de pers. inconstante ταῖς πράξεσιν Vett.Val.40.22.

German (Pape)

[Seite 225] nicht ausharrend, unbeständig, Plut. ed. lib. 9.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui ne persiste pas.
Étymologie: ἀ, ἐπιμένω.

Russian (Dvoretsky)

ἀνεπίμονος: непостоянный, нестойкий Plut.

Greek (Liddell-Scott)

ἀνεπίμονος: -ον, ὁ μὴ ἐπίμονος, ἀσταθής, πρὸς τὴν ἄσκησιν ἀψίκορον καὶ πάντῃ ἀνεπίμονον εἶναι νομίζω Πλούτ. 2. 7Β.

Greek Monolingual

ἀνεπίμονος, -ον (Α)
μη επίμονος, ασταθής.