σικχός: Difference between revisions
Ἀναβάντα γὰρ εἰς τὴν ἀκρόπολιν, καὶ διὰ τὴν ὑπερβολὴν τῆς λύπης προσκόψαντα τῷ ζῆν, ἑαυτὸν κατακρημνίσαι → For he ascended the acropolis and then, because he was disgusted with life by reason of his excessive grief, cast himself down the height
(Bailly1_4) |
(37) |
||
| Line 18: | Line 18: | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=οῦ;<br /><i>adj. m.</i><br />dégoûté, délicat, difficile pour la nourriture.<br />'''Étymologie:''' DELG terme pop. d’ép. alexandrine. | |btext=οῦ;<br /><i>adj. m.</i><br />dégoûté, délicat, difficile pour la nourriture.<br />'''Étymologie:''' DELG terme pop. d’ép. alexandrine. | ||
}} | |||
{{grml | |||
|mltxt=ο, ΜΑ<br />([[κατά]] τον <b>Ησύχ.</b> και τον <b>Ευστ.</b>) [[βδελυρός]], [[σιχαμένος]], [[αηδιαστικός]]<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> αυτός που δύσκολα ευχαριστείται με [[κάτι]] ή αυτός που εύκολα αηδιάζει με [[κάτι]], ο σιχασιάρης<br /><b>2.</b> <b>συνεκδ.</b> [[δύσκολος]], [[δύστροπος]], [[ιδίως]] στην [[τροφή]] («οἱ δὲ σικχοὶ καὶ νοσώδεις ἄρτον καὶ [[οἶνον]] προσφερόμενοι ναυτιῶσιν», <b>Πλούτ.</b>).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> Άγνωστης ετυμολ. Πρόκειται για λ. της καθημερινής γλώσσας τών Αρχαίων με εκφραστικό διπλασιασμό, [[δασύτητα]] και [[ηχηρότητα]]. Το <i>σῑ</i>- του τ. φαίνεται να απαντά και στους τ. [[σίλλος]] και [[σιμός]] με τους οποίους, [[κατά]] μία [[άποψη]], συνδέεται]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 12:28, 29 September 2017
English (LSJ)
ὁ, a
A squeamish, fastidious person, esp. in eating, opp. παμφάγος, Arist.EE1234a6, cf. Plu.2.87b, Ath.6.262a. II sickening, offensive,= ἀηδής, Hsch.
German (Pape)
[Seite 881] ὁ, ein Mensch, der nicht leicht gut genug zu essen bekommt, einer Speise leicht überdrüssig wird, ekel oder wählerisch, Ggstz von πάμφαγος, Arist. eth. eud. 3, 7; καὶ δυσάρεστος, Ath. VI, 262 a; καὶ νοσώδης, Plut. cap. ex host. util. p. 271; u. übertr., ein Mensch, der mit Nichts zufrieden ist, Alles tadelt, Hesych. – Das Wort, wie die abgeleiteten, findet sich erst bei Sp., nach Callim., s. Lob. Phryn. 226.
Greek (Liddell-Scott)
σικχός: ὁ, ὁ σιχαινόμενος, μὴ εὐκόλως εὐχαριστούμενος, δύσκολος, δύστροπος, μάλιστα ἐν τῷ τρώγειν, ἀντίθετον τῷ παμφάγος, Ἀριστ. Ἠθικ. Εὐδήμ. 3. 7, 6, Πλούτ. 2. 87Β, Ἀθήν. 262Α. ΙΙ. βδελυρός, σιχαμερός, «ὁ μικρόσιτος. ἢ ὁ ἀηδὴς» Ἡσύχ., Εὐστ. 1817. 63. Πρβλ. ἄσικχος, σικχαίνω.
French (Bailly abrégé)
οῦ;
adj. m.
dégoûté, délicat, difficile pour la nourriture.
Étymologie: DELG terme pop. d’ép. alexandrine.
Greek Monolingual
ο, ΜΑ
(κατά τον Ησύχ. και τον Ευστ.) βδελυρός, σιχαμένος, αηδιαστικός
αρχ.
1. αυτός που δύσκολα ευχαριστείται με κάτι ή αυτός που εύκολα αηδιάζει με κάτι, ο σιχασιάρης
2. συνεκδ. δύσκολος, δύστροπος, ιδίως στην τροφή («οἱ δὲ σικχοὶ καὶ νοσώδεις ἄρτον καὶ οἶνον προσφερόμενοι ναυτιῶσιν», Πλούτ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. Άγνωστης ετυμολ. Πρόκειται για λ. της καθημερινής γλώσσας τών Αρχαίων με εκφραστικό διπλασιασμό, δασύτητα και ηχηρότητα. Το σῑ- του τ. φαίνεται να απαντά και στους τ. σίλλος και σιμός με τους οποίους, κατά μία άποψη, συνδέεται].
