φώνημα: Difference between revisions
Ὡς χαρίεν ἔστ' ἄνθρωπος, ἂν ἄνθρωπος ᾖ → Res est homo peramoena, quum vere est homo → Wie voller Anmut ist ein Mensch, der wirklich Mensch
(Bailly1_5) |
(45) |
||
| Line 18: | Line 18: | ||
{{bailly | {{bailly | ||
|btext=ατος (τό) :<br /><b>1</b> son de voix;<br /><b>2</b> parole, discours.<br />'''Étymologie:''' [[φωνέω]]. | |btext=ατος (τό) :<br /><b>1</b> son de voix;<br /><b>2</b> parole, discours.<br />'''Étymologie:''' [[φωνέω]]. | ||
}} | |||
{{grml | |||
|mltxt=-ήματος, το, ΝΑ<br />[[φθόγγος]]<br /><b>νεοελλ.</b><br /><b>1.</b> <b>γλωσσ.</b> [[φθόγγος]] που έχει διαφοροποιητική [[αξία]] στο φωνολογικό [[σύστημα]] μιας γλώσσας, συνθέτοντας [[έτσι]] τη [[λειτουργική]] της [[πλευρά]], όπως [[είναι]] οι φθόγγοι / p /, / f /, / t /, τών οποίων η [[παρουσία]] ή η [[απουσία]] σε φωνητικώς όμοιο [[περιβάλλον]] επηρεάζει τη [[σημασία]] του εκφωνήματος, όπως λ.χ. / p-onos / «[[πόνος]]», / f-onos / «[[φόνος]]», / t-onos / «[[τόνος]]»<br /><b>2.</b> <b>(ψυχιατρ.)</b> [[ακουστική]] [[ψευδαίσθηση]] [[κατά]] την οποία ο [[ασθενής]] νομίζει ότι ακούει φωνές ή ομιλίες<br /><b>αρχ.</b><br /><b>1.</b> [[ήχος]] φωνής, [[φωνή]] («τίνος [[φώνημα]], μῶν Ὀδυσσέως, ἐπῃσθόμην;», <b>Σοφ.</b>)<br /><b>2.</b> (ειδικότερα) [[φωνή]] προσώπου που τραγουδά<br /><b>3.</b> [[λόγος]] («φώνημ' ἰὸνπρὸς καιρόν», <b>Σοφ.</b>).<br />[<b><span style="color: brown;">ΕΤΥΜΟΛ.</span></b> <span style="color: red;"><</span> <i>φωνῶ</i>. Η λ. ως όρος της γλωσσολογίας [[είναι]] αντιδάνεια, <b>πρβλ.</b> γαλλ. <i>phoneme</i>]. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 12:51, 29 September 2017
English (LSJ)
ατος, τό,
A sound made, utterance, S.Aj. 16, Ph.1295, Ichn.39; of a singer's voice, D.C.61.20; of a dog's bark and ass's bray, Gal.18(1).291. 2 thing spoken, speech, language, S.Ph.234, OT324.
German (Pape)
[Seite 1322] τό, Laut, Ton, Stimme, Sprache, Soph. Ai. 16 Phil. 1279. 234 u. Sp., wie Luc. Alex. 3.
Greek (Liddell-Scott)
φώνημα: τό, ἦχος φωνῆς, φωνή, Σοφ. Αἴ. 16, Φιλ. 1295· ἐπὶ τῆς φωνῆς ᾄδοντος, Δίων Κάσσ. 61. 20. 2) τὸ ἐκφωνηθέν, τὸ λεχθέν, ὦ φίλτατον φώνημα Σοφ. Φιλ. 234· φώνημα ἰὸν πρὸς καιρὸν Οἰδ. Τύρ. 324.
French (Bailly abrégé)
ατος (τό) :
1 son de voix;
2 parole, discours.
Étymologie: φωνέω.
Greek Monolingual
-ήματος, το, ΝΑ
φθόγγος
νεοελλ.
1. γλωσσ. φθόγγος που έχει διαφοροποιητική αξία στο φωνολογικό σύστημα μιας γλώσσας, συνθέτοντας έτσι τη λειτουργική της πλευρά, όπως είναι οι φθόγγοι / p /, / f /, / t /, τών οποίων η παρουσία ή η απουσία σε φωνητικώς όμοιο περιβάλλον επηρεάζει τη σημασία του εκφωνήματος, όπως λ.χ. / p-onos / «πόνος», / f-onos / «φόνος», / t-onos / «τόνος»
2. (ψυχιατρ.) ακουστική ψευδαίσθηση κατά την οποία ο ασθενής νομίζει ότι ακούει φωνές ή ομιλίες
αρχ.
1. ήχος φωνής, φωνή («τίνος φώνημα, μῶν Ὀδυσσέως, ἐπῃσθόμην;», Σοφ.)
2. (ειδικότερα) φωνή προσώπου που τραγουδά
3. λόγος («φώνημ' ἰὸνπρὸς καιρόν», Σοφ.).
[ΕΤΥΜΟΛ. < φωνῶ. Η λ. ως όρος της γλωσσολογίας είναι αντιδάνεια, πρβλ. γαλλ. phoneme].
