ἀνειπεῖν: Difference between revisions
Δίκαιος εἶναι μᾶλλον ἢ χρηστὸς θέλε → Benignus esse quaere, sed iustus magis → Gerecht zu sein sei mehr dein Wunsch als gutgesinnt
(6_5) |
(3) |
||
| Line 4: | Line 4: | ||
{{ls | {{ls | ||
|lstext='''ἀνειπεῖν''': ἀόρ. χωρὶς ἐνεστῶτος ἐν χρήσει, ἀνθ’ οὗ κεῖται τὸ [[ἀναγορεύω]], πρβλ. [[ἀνερῶ]]: ― [[ἀναγγέλλω]], ἀνακηρύττω, ἰδίως διὰ κήρυκος, [[κάρυξ]] ἀνέειπέ νιν, κήρυξ ἀνεκήρυξεν αὐτὸν νικητήν, Πινδ. Π. 1. 61· διαυλοδρομᾶν ὕπατον παίδων ἀνέειπεν 10. 12· στέφανον Συλλ. Ἐπιγρ. 2374 e. 34 (σ. 1074), πρβλ. Δημ. 244. 2· τῷ ἀπειθοῦντι πάντα τὰ χαλεπὰ ἀνεῖπεν Ξεν. Κύρ. 4. 2, 35: ― μετ’ αἰτιατ. καὶ ἀπαρ., προκηρύττω ὅτι.., τοὺς γεωργοὺς ἀπιέναι Ἀριστοφ. Εἰρ. 550· [[κήρυγμα]] τόδε ἀνειπών, ... τὸν μὲν βουλόμενον ... μένειν κτλ., Θουκ. 4.105· οὕτω καί: εἴ τις εἴη ... ἐκφαίνεσθαι Ξεν. Κύρ. 4. 5, 56: - ἀπολ., [[ἀναγγέλλω]], δίδω εἴδησιν, ἐν ταῖς Ἀθηναϊκαῖς ἐκκλησίαις, τοῖς δικαστηρίοις, τοῖς θεάτροις, κτλ., ἀνεῖπεν ὁ κήρυξ Θουκ. 2. 2, πρβλ. Εὐρ. Ἴωνα 1167, Πλάτ. Πολ. 580Β, κτλ.· ὁ δ’ ἀνεῖπε (δηλ. δ κήρυξ) Ἀριστοφ. Ἀχ. 11· ἐν τῷ βουλευτηρίῳ ἀν. Δημ. 244. 2: - [[ὡσαύτως]] [[ἁπλῶς]], [[λέγω]] τι [[μεγάλη]] τῇ φωνῇ, τῷ δ’ ἀνεῖπεν [[ἔνδοθεν]], ‘εἰς κόρακας’, Λουκ. Ἀλεξιφ. 46. - Ὁ παθ. [[τύπος]] [[εἶναι]] ἀνερρήθην: ἀναρρηθεὶς ἡγεμὼν Ξεν. Ἑλλ. 1. 4, 20, κτλ.· ἀναρρηθέντος ἐν τῷ θεάτρῳ τοῦ στεφάνου Δημ. 253. 6, πρβλ. 277. 3· τὸν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναρρηθέντα στέφανον Αἰσχίν. 60. 9: μέλλ. ἀναρρηθήσεται ὁ αὐτ. 74. 31· [[οὕτως]] ἐν τῷ πρκμ. ἀνειρήσθω, θεωρηθήτω ὡς γεγενημένη ἡ [[ἀναγόρευσις]] ([[ἔνθα]] κατ’ ἐνεστῶτα μὲν ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὸ [[προσαναγορεύω]], κατ’ ἀόριστον δὲ πρὸς τὸ ἀνεῖπον), Πλάτ. Πολ. 580C. ΙΙ· ἐπικαλοῦμαι, θεοὺς Πλουτ. σύγκρ. Ρωμ. καὶ Θησ. 6. | |lstext='''ἀνειπεῖν''': ἀόρ. χωρὶς ἐνεστῶτος ἐν χρήσει, ἀνθ’ οὗ κεῖται τὸ [[ἀναγορεύω]], πρβλ. [[ἀνερῶ]]: ― [[ἀναγγέλλω]], ἀνακηρύττω, ἰδίως διὰ κήρυκος, [[κάρυξ]] ἀνέειπέ νιν, κήρυξ ἀνεκήρυξεν αὐτὸν νικητήν, Πινδ. Π. 1. 61· διαυλοδρομᾶν ὕπατον παίδων ἀνέειπεν 10. 12· στέφανον Συλλ. Ἐπιγρ. 2374 e. 34 (σ. 1074), πρβλ. Δημ. 244. 2· τῷ ἀπειθοῦντι πάντα τὰ χαλεπὰ ἀνεῖπεν Ξεν. Κύρ. 4. 2, 35: ― μετ’ αἰτιατ. καὶ ἀπαρ., προκηρύττω ὅτι.., τοὺς γεωργοὺς ἀπιέναι Ἀριστοφ. Εἰρ. 550· [[κήρυγμα]] τόδε ἀνειπών, ... τὸν μὲν βουλόμενον ... μένειν κτλ., Θουκ. 4.105· οὕτω καί: εἴ τις εἴη ... ἐκφαίνεσθαι Ξεν. Κύρ. 4. 5, 56: - ἀπολ., [[ἀναγγέλλω]], δίδω εἴδησιν, ἐν ταῖς Ἀθηναϊκαῖς ἐκκλησίαις, τοῖς δικαστηρίοις, τοῖς θεάτροις, κτλ., ἀνεῖπεν ὁ κήρυξ Θουκ. 2. 2, πρβλ. Εὐρ. Ἴωνα 1167, Πλάτ. Πολ. 580Β, κτλ.· ὁ δ’ ἀνεῖπε (δηλ. δ κήρυξ) Ἀριστοφ. Ἀχ. 11· ἐν τῷ βουλευτηρίῳ ἀν. Δημ. 244. 2: - [[ὡσαύτως]] [[ἁπλῶς]], [[λέγω]] τι [[μεγάλη]] τῇ φωνῇ, τῷ δ’ ἀνεῖπεν [[ἔνδοθεν]], ‘εἰς κόρακας’, Λουκ. Ἀλεξιφ. 46. - Ὁ παθ. [[τύπος]] [[εἶναι]] ἀνερρήθην: ἀναρρηθεὶς ἡγεμὼν Ξεν. Ἑλλ. 1. 4, 20, κτλ.· ἀναρρηθέντος ἐν τῷ θεάτρῳ τοῦ στεφάνου Δημ. 253. 6, πρβλ. 277. 3· τὸν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναρρηθέντα στέφανον Αἰσχίν. 60. 9: μέλλ. ἀναρρηθήσεται ὁ αὐτ. 74. 31· [[οὕτως]] ἐν τῷ πρκμ. ἀνειρήσθω, θεωρηθήτω ὡς γεγενημένη ἡ [[ἀναγόρευσις]] ([[ἔνθα]] κατ’ ἐνεστῶτα μὲν ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὸ [[προσαναγορεύω]], κατ’ ἀόριστον δὲ πρὸς τὸ ἀνεῖπον), Πλάτ. Πολ. 580C. ΙΙ· ἐπικαλοῦμαι, θεοὺς Πλουτ. σύγκρ. Ρωμ. καὶ Θησ. 6. | ||
}} | |||
{{lsm | |||
|lsmtext='''ἀνειπεῖν:''' αόρ. βʹ με ενεστ. σε [[αχρηστία]], το [[ἀναγορεύω]] χρησιμ. αντί [[αυτού]]· Παθ. αόρ. αʹ <i>ἀναρρήθην</i> (όπως αν προερχόταν από *[[ἀναρρέω]])·<br /><b class="num">I.</b> [[ανακηρύσσω]], [[αναγγέλλω]], [[προφέρω]] [[δυνατά]], σε Πίνδ., Ξεν.· με αιτ. και απαρ., [[προκηρύσσω]] ότι..., σε Αριστοφ., Θουκ.· στην Αθηναϊκή [[εκκλησία]], ἀνεῖπεν ὁ [[κῆρυξ]], σε Θουκ. κ.λπ. — Παθ., ανακηρύσσομαι, <i>ἀναρρηθέντος τοῦ στεφάνου</i>, όταν ανακηρύχτηκε η [[στέψη]], σε Δημ.<br /><b class="num">II.</b> επικαλούμαι, [[προσκαλώ]], σε Πλούτ. | |||
}} | }} | ||
Revision as of 20:04, 30 December 2018
German (Pape)
[Seite 220] aor. zu ἀναγορεύω, vgl. ἀνερῶ, öffentlich bekannt machen, ausrufen, bes. vom Herold, τινά, Pind. P. 1, 32. 10, 14; Andoc. 1, 36; Thuc. 2, 2; ὁ δ' ἀνεῖπε, sc. ὁ κήρυξ, Ar. Ach. 11; στέφανον Dem. 18, 55. Bei Xen. Cyr. 4, 2, 35, τῷ ἀπειθοῦντι πάντα τὰ χαλεπά, das härteste androhen.
Greek (Liddell-Scott)
ἀνειπεῖν: ἀόρ. χωρὶς ἐνεστῶτος ἐν χρήσει, ἀνθ’ οὗ κεῖται τὸ ἀναγορεύω, πρβλ. ἀνερῶ: ― ἀναγγέλλω, ἀνακηρύττω, ἰδίως διὰ κήρυκος, κάρυξ ἀνέειπέ νιν, κήρυξ ἀνεκήρυξεν αὐτὸν νικητήν, Πινδ. Π. 1. 61· διαυλοδρομᾶν ὕπατον παίδων ἀνέειπεν 10. 12· στέφανον Συλλ. Ἐπιγρ. 2374 e. 34 (σ. 1074), πρβλ. Δημ. 244. 2· τῷ ἀπειθοῦντι πάντα τὰ χαλεπὰ ἀνεῖπεν Ξεν. Κύρ. 4. 2, 35: ― μετ’ αἰτιατ. καὶ ἀπαρ., προκηρύττω ὅτι.., τοὺς γεωργοὺς ἀπιέναι Ἀριστοφ. Εἰρ. 550· κήρυγμα τόδε ἀνειπών, ... τὸν μὲν βουλόμενον ... μένειν κτλ., Θουκ. 4.105· οὕτω καί: εἴ τις εἴη ... ἐκφαίνεσθαι Ξεν. Κύρ. 4. 5, 56: - ἀπολ., ἀναγγέλλω, δίδω εἴδησιν, ἐν ταῖς Ἀθηναϊκαῖς ἐκκλησίαις, τοῖς δικαστηρίοις, τοῖς θεάτροις, κτλ., ἀνεῖπεν ὁ κήρυξ Θουκ. 2. 2, πρβλ. Εὐρ. Ἴωνα 1167, Πλάτ. Πολ. 580Β, κτλ.· ὁ δ’ ἀνεῖπε (δηλ. δ κήρυξ) Ἀριστοφ. Ἀχ. 11· ἐν τῷ βουλευτηρίῳ ἀν. Δημ. 244. 2: - ὡσαύτως ἁπλῶς, λέγω τι μεγάλη τῇ φωνῇ, τῷ δ’ ἀνεῖπεν ἔνδοθεν, ‘εἰς κόρακας’, Λουκ. Ἀλεξιφ. 46. - Ὁ παθ. τύπος εἶναι ἀνερρήθην: ἀναρρηθεὶς ἡγεμὼν Ξεν. Ἑλλ. 1. 4, 20, κτλ.· ἀναρρηθέντος ἐν τῷ θεάτρῳ τοῦ στεφάνου Δημ. 253. 6, πρβλ. 277. 3· τὸν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναρρηθέντα στέφανον Αἰσχίν. 60. 9: μέλλ. ἀναρρηθήσεται ὁ αὐτ. 74. 31· οὕτως ἐν τῷ πρκμ. ἀνειρήσθω, θεωρηθήτω ὡς γεγενημένη ἡ ἀναγόρευσις (ἔνθα κατ’ ἐνεστῶτα μὲν ἀντιστοιχεῖ πρὸς τὸ προσαναγορεύω, κατ’ ἀόριστον δὲ πρὸς τὸ ἀνεῖπον), Πλάτ. Πολ. 580C. ΙΙ· ἐπικαλοῦμαι, θεοὺς Πλουτ. σύγκρ. Ρωμ. καὶ Θησ. 6.
Greek Monotonic
ἀνειπεῖν: αόρ. βʹ με ενεστ. σε αχρηστία, το ἀναγορεύω χρησιμ. αντί αυτού· Παθ. αόρ. αʹ ἀναρρήθην (όπως αν προερχόταν από *ἀναρρέω)·
I. ανακηρύσσω, αναγγέλλω, προφέρω δυνατά, σε Πίνδ., Ξεν.· με αιτ. και απαρ., προκηρύσσω ότι..., σε Αριστοφ., Θουκ.· στην Αθηναϊκή εκκλησία, ἀνεῖπεν ὁ κῆρυξ, σε Θουκ. κ.λπ. — Παθ., ανακηρύσσομαι, ἀναρρηθέντος τοῦ στεφάνου, όταν ανακηρύχτηκε η στέψη, σε Δημ.
II. επικαλούμαι, προσκαλώ, σε Πλούτ.
