κακολόγος

English (LSJ)

(parox.), ον, evil-speaking, slanderous, Pi.P.11.28, Men.256, Arist.Rh.1381b7; τινος of one, Id.EN 1125a8.

German (Pape)

[Seite 1301] übel redend, schmähend od. verläumdend; Pind. P. 11, 28; Com. in B. A. 353; Gegensatz von ἐπαινετικός, Arist. Eth. 4, 3. – Adv., Poll. 8, 81.

French (Bailly abrégé)

ος, ον :
qui dit du mal de, qui injurie, détracteur ; en parl. de choses injurieux.
Étymologie: κακός, λέγω³.

Dutch (Woordenboekgrieks.nl)

κακολόγος -ον [κακός, λέγω] kwaadsprekend.

Russian (Dvoretsky)

κᾰκολόγος: клевещущий, злословящий, порицающий (κ. καὶ βλάσφημος ἄνθρωπος Plut.): κ. τῶν ἐχθρῶν Arst. дурно отзывающийся о (своих) врагах.

English (Slater)

κᾰκολόγος speaking ill, slanderous κακολόγοι δὲ πολῖται (P. 11.28)

Greek Monolingual

και κακόλογος, -ο (AM κακολόγος, -ον)
αυτός που του αρέσει να κακολογεί, κακόγλωσσος, φιλοκατήγορος, συκοφάντης.
[ΕΤΥΜΟΛ. < κακ(ο)- + -λογος (< λόγος), πρβλ. καινολόγος, σεμνολόγος.

Greek Monotonic

κᾰκολόγος: -ον (λέγω), κακολόγος, υβριστικός, σε Πίνδ., Αττ.

Greek (Liddell-Scott)

κακολόγος: -ον, ὁ κακολογῶν, ὑβριστικός, Πινδ. Π. 11. 44· γραῦς τις κακολόγος Μένανδρ. ἐν «Κανηφόρῳ» 5, Ἀριστ. Ρητ. 2. 4, 18· κακολόγος οὐδὲ τῶν ἐχθρῶν ὁ αὐτ. ἐν Ἠθ. Ν. 4. 3, 31.

Middle Liddell

κᾰκο-λόγος, ον λέγω
evil-speaking, Pind., attic

Mantoulidis Etymological

(=βριστικός). Ἀπό τό κακός + λόγος τοῦ λέγω, ὅπου δές γιά περισσότερα παράγωγα. Ἀπό τό κακολόγος: κακολογία, κακολογῶ, κακολογικός.